شود جان کاووس بیره کند

به دیوان برین رنج کوته کند

که هرکس که چَه در سر ره کند

رهش را زمان سوی آن چَه کند

که شه را از آن کار آگه کند

یلان را دل از رنج کوته کند

گهِ خشم رخساره چون کَه کند

گهِ کینه از شیر روبه کند

یکی تا گذرگاه ازین ره کُنَد

دل من ز اندیشه کوته کند

گرچه رخش همیشه حکایت ز مه کند

مه چون جمال صورت او دید خه کند

تا برمه دو هفته ز دیبه کله نهاد

مه با فلک همی گله آن کله کند

گر عارضش به نور کند روز را سپید

[...]

خویش را از ریش خود آگه کند

ریش را دستار خوان ره کند

مشورت هر کس که با ابله کند

دیوِ ملعونش سگِ گمره کند

چون ترا استاد زین آگه کند

هر چه بینی با تو آن همره کند

لیک عشق عاشقان تن زه کند

عشق معشوقان خوش و فربه کند

حلمشان بیدار را ابله کند

زیرک صد چشم را گمره کند

شیخ نورانی ز ره آگه کند

با سخن هم نور را همره کند

چرخ گردان را قضا گمره کند

صد عطارد را قضا ابله کند

نقش دیوار هیچ سایه کند

یا کسی زان برای هیمه کند

بدان را ز بد دست کوته کند

روان را سوی روشنی ره کند

مگر کینه در رزم کوته کند

سوی مرز ایران یکی ره کند

چند چراغ آه من عمر مرا تبه کند

روشنی جهان شود خانه من سیه کند

گرچه بتان سنگدل رحم به گریه کم کنند

چشمه اشک عاقبت در دل سنگ ره کند

دانه خال نیکوان تخم گنه شود ولی

[...]

هر کس که طاق ابروی او سجده گه کند

رویش ز قبله گردد اگر روبه مه کند

آن بت کسی که منکر من از نگاه اوست

دین و دلش ز دست برد تا نگه کند

گر شد گناه سجده همچون تو آدمی

[...]

وهم بلند وپست جاه چند دلت سیه‌کند

گر گذری ز بام و در سایه بساط ته ‌کند

رفع غبار وهم و ظن آن همه‌کذب داشته‌ست

یک مژه‌ گر به هم خورد نقش جهان تبه‌کند

داد نشان میکشان‌گر ندهد سپهر دون

[...]

عشق کو تا قصه‌ها کوته کند

عاقلان را غافل و ابله کند