به لشکر ز کارش کس آگه نبود

جز از نامدارانش همره نبود

دریغا جوانی و آن روزگار

که از رنج پیری تن آگه نبود

نشاط من از عیش کمتر نشد

امید من از عمر کوته نبود

ز سستی مرا آن پدید آمده ست

[...]

عشق را رهنمای و ره نبود

در طریقت سر و کُله نبود

در غربت اگر چه بخت همره نبود

باری دشمن ز جانم آگه نبود

دانی که چرا گزیده‌ام رنج سفر

تا ماتم شیر پیش روبه نبود

در غربت اگر چه بخت همره نبود

باری، دشمن ز حالم آگه نبود

دانی که چرا گزیده ام رنج سفر

تا ماتم شیر، پیش روبه نبود

از آن روشنایی کس آگه نبود

که جوینده را سوی آن ره نبود

رفت بدان راه که همره نبود

این قدمش ز‌آن قدم آگه نبود

گفت را چون بر دهانش ره نبود

از دهانش هر که گفت آگه نبود

هیچکس از دردشان آگه نبود

هیچ سوی یکدگرشان ره نبود

هیچکس از دام او آگه نبود

جمله یک ره بود دیگر ره نبود

اول از اسرار کل آگه نبود

چون نگه میکرد جز یک ره نبود

هیچ کس زین دامگاه آگه نبود

زانکه مر این راه را همره نبود

هیچکس در پرده او ره نبود

هیچکس از وقت او آگه نبود

وگرنه، سرافراز این ده نبود

بجان از دگر جانور به نبود

نیستی را گر بهستی ره نبود

هستیی جز هستی اله نبود

عشق را رهنمای و ره نبود

در طریقت سر و کله نبود

نیستی را گر به هستی ره نبود

هستی‌ای جز هستی اللّه نبود

جای تعیین ولی االله نبود

گوید این کز سرّ کار آگه نبود

هیچکس از راز ما، آگه نبود

در میان، روح الامین را ره نبود