به ما بازی نماید این نبهره

چنان چون مرد بازی کن به مهره

دولتش برده زُهره را زَهره

دهر را بستده ز کف مهره

کس ندارد به ملک او زَهره

که فزون‌تر خورد وی از بهره

چون مرا نیست از فلک بهره

آن نکوتر که بر چنم مهره

تیز خورشید بر بروت زحل

. . . مریخ در . . . زهره

که خواهدداشت در آفاق زَهره

که پیش حق برد نقد نبهره

کسی کانجا برد نقدی نبهره

خورد در حال از ابلیس دهره

که دارد در همه آفاق زهره

که عرضه دارد این نقد نبهره

ببینی گر بود از عمر بهره

که چون زیبا شود این ماه چهره

نهان با دایه گفت این ماه چهره

که دارد طلعت‌ش از ماه بهره

بگفتا یافتم زین کار بهره

که دارد زشت باد این خوب چهره

دل شه تنگ شد زانماه چهره

بگل گفتا زعقلت نیست بهره

چو یافت از چهرهٔ او شاه بهره

جهان افروز بود آن ماه چهره

ترا دانا دهد از عشق بهره

تو باشی در معانیهاش شهره

از این دم صورت اینجا یافت بهره

دل و جان یافتست و عین زهره

بگوید آنچه کس را نیست زهره

دهد مر سالکان را جمله بهره

بتو پیداست اینجا نور زهره

توئی در عین اشیا مانده شهره

ز نور اوست جزوی نور زهره

از آن شد در همه آفاق شهره

اگر از وصل خواهی یافت بهره

ترا باید که باشد جمله زهره

که بشناسد جوهر را ز مهره

کسی باید که باشد طرفه شهره

کودکی بود از جمالش بهرهٔ

مهر و مه در جنب رویش زهرهٔ