ای بر گذشته از ملکان پایگاه تو

قدر تو بر سپهر بر آورده گاه تو

ماه منیر صورت ماه درفش تو

روز سپید سایه چتر سیاه تو

جان ملوک را فزع آید زتیغ تو

[...]

چو جان ما فنا شد در ره تو

از آن شد در حقیقت آگه تو

مترس از جان و سراینجایگه تو

که بنماید ترا دیدار شه تو

ره تو کردهام تا درگه تو

منم امروز جانا در ره تو

فنا خواهم شدن اندر ره تو

یقین از جانم اینجا آگه تو

توئی خورشید و من خاک ره تو

حقیقت هستم ای جان آگه تو

تو شاهی من گدای درگه تو

ز عجز افتاده بر خاک ره تو

یقین چون جان پیامی در همه تو

در اندازی بعالم دیدهٔ تو

بگو تاجان فشانم در ره تو

بکل جان گرددم ز آن آگه تو

بسی خون خوردهام اندر ره تو

اگر کلی شوم من آگه تو

حقیقت سر ببازم در ره تو

اگر کلی شوم من آگه تو

تو خورشیدی و جمله ذرّهٔ تو

فلک اینجایگه گم کردهٔ تو

در این آیینه رخ بنمودهٔ تو

ز خود گفته ز خود بشنفتهٔ تو

چنانم شد فنا دل در ره تو

که اوّل بود اینجا آگه تو

اگر نجم است هر یک در ره تو

همی‌بوسند خاک درگه تو

تو معشوقی و سالک در ره تو

که تا ناگه رسد بر درگه تو

بیک سوزن بماند اندر ره تو

نشسته همچنان بر درگه تو

ز شاگردان نظر کن نور مه تو

که تا بینی در اینجا نور شه تو

تو آگاهی ز ذات اینجایگه تو

یقین دیدی عیان دیدار شه تو

کتاب صورتی اینجایگه تو

بسی تقریر کردی نزد شه تو