هر آنکس کزین دانش آگه بود

پراگنده گر بر در شه بود

اگر خود پذیرد سخن به بود

که چون او بدرگاه بر که بود

هرآنکس که او نه بر این ره بود

ز نیکی ورا دست کوته بود

از آن کارهایی که او کرده بود

به هندوستان و به چین رفته بود

از آن پس بیاورد چیزی که بود

اگر گنج اگر تاج اگر گاه بود

رفتی به جنگ و جز تو که دید ای صنم صنم

کو با هزار مرد مبارزه فره بود

باز آمدی مظفر و پیروز و روز نو

آری چو تو صنم همه جا روز به بود

لابد مظفر آید آن کس که گاه جنگ

[...]

بدان را در او دست کوته بود

نه آن کاندر او هرکسی شه بود

زانکه غینش ز غیب آگه بود

دال با دردِ دینش همره بود

شعر مخدوم من جمال الدین

که چو گل بردم سحر گه بود

آنکه از ضبط یک دقیقه آن

عقل و ادراک نیک گمره بود

لفظ و معنیش چونگل دوروی

[...]

در آن غوغا که تاج او را گره بود

سری برد از میان کز تاج به بود

چون آخر رشته این گره بود

این رشته نرشته پنبه به بود

برداشت ازو امید بهبود

کان رشتهٔ تب پر از گره بود

چون رسیدم به شهر‌، بی‌گه بود

شهر در بسته‌، خانه بی‌ره بود

ز هر یک زبان هرکه آگه بوَد

زبانش ز بیغاره کوته بود

سخن گرچه با او زهازه بود

نگفتن هم از گفتنش به بود

فرو بستن کار در ره بود

گشایش در آن نیز ناگه بود

تا بهشت و دوزخت در ره بود

جان توزین رازکی آگه بود

چرا بر درگه غیریم ره بود

چو درگاهی چنان در پیشگه بود

جهان را چون سکندر پادشه بود

ز سر تا پای رومش پر سپه بود

درین معنی مرا اوّل گنه بود

که او در شهر همچون خاک ره بود