سپه خواست کاندیشهٔ جنگ داشت

ز بیژن بدان گونه دل تنگ داشت

بدی را که گیتی همی ننگ داشت

جهان را پر از غارت و جنگ داشت

یکی نامور گرد سرهنگ داشت

که با فیل گردان سر جنگ داشت

من ندانستم که عشق این رنگ داشت

وز جهان با جان من آهنگ داشت

دستهٔ گل بود کز دورم نمود

چون بدیدم آتش اندر چنگ داشت

عافیت را خانه همچون سیم رفت

[...]

مگر کرمیی در دل تنگ داشت

که بر چشمه و سایه آهنگ داشت

چون دل داود نفس تنگ داشت

در خورِ این زیر‌، بم‌ آهنگ داشت

از بنه دل که به فرسنگ داشت

راه چو میدان دهن تنگ داشت

صبر در‌آن پرده نوا تنگ داشت

فتنه سرِ زیر در آهنگ داشت

گهی گوش بر ناله چنگ داشت

گهی با دل خویشتن جنگ داشت

آن نگاری کو رخ گلرنگ داشت

بی رخش آیینه دل زنگ داشت

وآن هلال ابرو که چون ماه تمام

غره یی در طره شبرنگ داشت

یک نظر کرد و مرا از من ببرد

[...]

گر بتو گل نسبتی از رنگ داشت

کی به ازو صورتی ارژنگ داشت

گر بتو گل نسبتی از رنگ داشت

کی به ازو صورتی ارژنگ داشت

دوش بختم دامنی در چنگ داشت

در گل روی نگاهم رنگ داشت

بس که می شد التماس دل قبول

از تمنای شهادت ننگ داشت

در خیالم شکر بود و شکوه بود

[...]

از غم جمازه دل تنگ داشت

با کرم حاتم طی جنگ داشت

سرگرانی زلف جانان با خط شبرنگ داشت

از پریشانی همی با سایهٔ خود جنگ داشت

حسن مستور تو از جامی که پنهان می زدی

شمع شوخی زیر دامان پرند رنگ داشت

با وجود آنکه خاک رهگذار او شدیم

[...]

تا جنون نقد بهار عشرتم در چنگ داشت

طفل اشکی هم‌که می‌دیدم به دامن سنگ داشت

عمری از فیض لب خاموش غافل زیستم

نغمهٔ عیش ابد این ساز بی‌آهنگ داشت

با همه وحشت غبار دامن خاکیم و بس

[...]

تا ز حسن وگلستان تماشا رنگ داشت

حیرت از آیینه‌ام دستی به زیر سنگ داشت

یاد آن عیشی‌که از نیرنگ جولان‌کسی

گرد من د‌ر پرده چون صبح بهاران‌رنگ داشت

تا نفس بال فغان زد رنگ صحرا ریخت دل

[...]

دوش در راه خیالت عجز شوق آهنگ داشت

سعی‌ جولانی که‌ نازشها به پای لنگ داشت

دل به ذوقِ جلوه‌ات با عالمی کرد‌ه‌ست صلح

ورنه ‌این شخص‌ جنون ‌با سایهٔ ‌خود جنگ داشت

در گلستانی ‌که حیرت فرش جولان تو بود

[...]

روزی که غمزه اش به من خسته جنگ داشت

هر جای دل که دست نهادم، خدنگ داشت

می خواستم که خرقه به ساغر بیفشرم

ضعف خمار، دست مرا زیر سنگ داشت

چو سگ بر سر جیفه بس جنگ داشت

دل خلق چون چشم خود تنگ داشت