نه از زر ساختم استام و تنگت

وز ابریشم فسار و پالهنگت

ای پر دُر گوش من ز چنگت

وی پر گل چشم من ز رنگت

هنگام سماع بر توان چید

تُنگ شکر از دهان تنگت

چون چنگ به چنگ بر نهادی

[...]

با چنین خود و فضل و فرهنگت

شرم بادا که نیست خود ننگت

ای صلح بتان غلام چنگت

گل بنده روی لاله رنگت

آن تازه گلی که نیست خارت

وان آینه ای که نیست زنگت

گوژم چو کمان به عشقت اندر

[...]

ولی اکوان دیو آمد به‌جنگت

نهاد او بر سر این چاه سنگت

چو اینجا می‌کشد چندین نهنگت

چگونه بر فلک باشد درنگت

اگر حوا بدانستی ز رنگت

سترون ساختی خود را ز ننگت

سیاهی جانت ار محسوس گشتی

همه عالم شدی زنگی ز زنگت

تو آن ماری که سنگ از تو دریغ است

[...]

زمانی خاطرم خوش کن به وصل روی گل رنگت

که دل تنگم ز سودای دهان کوچک تنگت

از آن چون مهر زر دایم فرو بستست کار من

که مهر زر نمی‌ورزد دل بی‌مهر چون سنگت

اگر سالی نمی‌بینی نشان، هرگز نمی‌پرسی

[...]

در آورد از درشتی پا به سنگت

به میدان روایی ساخت لنگت

تا بازآیی به آب و رنگت

وز شکل کمان رهد خدنگت

بنازم سرو قد شوخ شنگت

بمیرم پیش روی لاله رنگت

به ا ین سگ طبعی از خود باد ننگت

که بهر لقمه‌ای کافتد به چنگت

به حیرتم چه فسون داشت بزم نیرنگت

زدم به دامن خود دست و یافتم چنگت

دماغ زمزمهٔ بی‌نیازی‌ات نازم

که تا دمید برآهنگ ما زد آهنگت

نقاب بر نزدن هم قیامت‌آرایی‌ست

[...]

فرس گفت ای اسد مقهور چنگت

شتاب دل چه باشد زین درنگت

نترسی گر جهان جنبد بجنگت

نغلطد از هزاران سیل سنگت