کسی کو بپرهیزد از بدکنش

نیالاید اندر بدیها تنش

به دژخیم فرمود تا گردنش

زند به آتش اندر بسوزد تنش

چنین دادپاسخ که ای برمنش

ز تو دور بادا بد بدکنش

همی بستر از خاک جوید تنش

همان خنجر هندوی گردنش

بگفتند کاین کودک برمنش

ز بیغاره دورست و ز سرزنش

نبودی ازین پیش تو بدکنش

ز نفرین بترسیدی و سرزنش

ز رای بدان دور داری منش

بپیچی ز بیغاره و سرزنش

بمالید شادان به چیزی تنش

یکی رشته بنهاد بر گردنش

بزد خنجری تیز بر گردنش

سر شیر نر کنده شد از تنش

هم‌انجا بسوزم به آتش تنش

کنم بر سر دار پیراهنش

چو بینم به نیروی یزدان تنش

ببینی به خون غرقه پیراهنش

به تیغ و تبرزین بزد گردنش

به خاک اندر افگند بیجان تنش

به رفتن نباشد مرا سرزنش

نخواهی مرا بددل و بدکنش

چنین داد پاسخ که می‌کن بنش

که خونی‌ست ناکرده بر گردنش

که ما بازگشتیم زین بدکنش

مگر شاه گردد ز ما خوش منش

وگر زیردستی بود بر منش

به شمشیر یابد ز من سرزنش

پر از مرد دانا بود دامنش

پر از خوب رخ جیب پیراهنش

چو نزدیک دارد مشو برمنش

وگر دور گردی مشو بدکنش

سخن نشنو ازمرد افزون منش

که با جان روشن بود بدکنش

چنین داد پاسخ که برترمنش

که باشد فراوان بدو سرزنش