بدو گفت کای شاه برتر منش

ز تو دور بادا بد بدکنش

بینداخت زنجیر در گردنش

بر آن سان که نیرو ببرد از تنش

بَدَرَّد همی باد، پیراهنش

دُرفشان شود آتش اندر تنش

چنین گفت کآری گو برمنش

به فرمان شاهان کند بدکنش

یکی تیغ زد بر سر و گردنش

بدو نیمه شد پیل‌پیکر تنش

برون کرد پیکان شش از گردنش

نبد خسته گر بسته جایی تنش

بیاموخت فرهنگ و شد برمنش

برآمد ز پیغاره و سرزنش

چو گنج نیاکان برترمنش

که آمد به دست تو بی‌سرزنش

ز پوشیده‌رویان به جز سرزنش

نباشد ز شاهان برتر منش

نیاری به فرزند من سرزنش

نه پیغاره از مردم بدکنش

ز خونش بپیچید هم دشمنش

به مینو رساناد یزدان تنش

ببرید پی بر بر و گردنش

ز بالا به خاک اندر آمد تنش

چنین هم به بند اندرون با زنش

به شمشیر هندی بزن گردنش

بدو گفت کای شاه برترمنش

ستایش گزینی به از سرزنش

فزون زان فرستم که دارای منش

ز بخشش نباشد مرا سرزنش

تو کردی مرا ایمن از بدکنش

که هرگز مبیناد نیکی تنش

همی تنگ شد دوکدان بر تنش

چو مشک سیه گشت پیراهنش

به شمشیر هندی بزد گردنش

به آتش در انداخت بی‌سر تنش

فرستاده رفتی بر دشمنش

که بشناختی راز پیراهنش

کسی کو بود تیز و برترمنش

بپیچد ز پیغاره و سرزنش