بنه پر و پیکان و برو بر نشان

نمودم ترا از گزندش نشان

از آنست گفتارشان زین نشان

که یک چشمکانند و کم دانشان

چو بنشینی از گردت آن را نشان

که دارند در دل ز مهرت نشان

مجویید دانش ز بی دانشان

که نادان ز دانش ندارد نشان

ایا برتر از جایگاه و نشان

تو دادی مرا زور بر بدنشان

زلفت به رسنهاش برآورد کشان

هر جان و دلی که داشت در شهر نشان

زان پیش که دستار نگه نتوان داشت

ورز دو سه در زیر کلاهش بنشان

نان مخور پیش ناشتا مَنِشان

ور خوری جمله را به خوان بنِشان

رو تو پند من به جان خود نشان

تا دهندت خود به معنیها نشان

مصطفی آمد در این ره بانشان

هر زمان زین راه داده صد نشان

ای دل آخر بگذر از راه ونشان

همچو مردان خدا شو بی‌نشان

نه رجادانم نه خوف از این نشان

بگذر از خوف و نگردر بی‌نشان

بنشین و ز دل هوای خوبان بنشان

کاین قوم، ز مردمی ندارند نشان

یاری که در او، وفا نبینی مطَلَب

شاخی که در او میوه نباشد منشان

هم نور دل منی و هم راحت جان

هم فتنه برانگیزی و هم فتنه نشان

ما را گوئی چه داری از دوست نشان

ما را از دوست بی‌نشانیست نشان

رنگ رو از حال دل دارد نشان

رحمتم کن مهر من در دل نشان

گرچه در فرش بود مسکنشان

بر سر عرش گشت مأمنشان

آگهی چون نداشت از فن شان

چنگ در زد سبک بدامنشان

همان قهرمان را بر آنجا نشان

بدان تا ببینی ز دشمن نشان

کشم آتش دوزخ از خونشان

که از من بماند در عالم نشان

در گهر غرق گوش و گردن شان

خاک ره مشکبو ز دامن شان

باشد که شود ز وفامنشان

نه اسم و نه رسم، نه نام و نشان