همی گفت کاین جایگاه منست

به نیک اختران بومتان روشنست

بکوشید کاین جنگ آهرمنست

همان درد و کین است و خون خستنست

همه دشت سرتاسر آهرمنست

وگر اژدها خفته بر جوشنست

تو گفتی جهان سر به سر آهن‌ست

وگر کوه البرز در جوشن‌ست

به دل گفت کین کار آهرمنست

نه این رستخیز از پی یک تنست

وگر باره زیر اندرش آهنست

شگفتی روانست و رویین تنست

که آن ترک بدپیشه و ریمنست

که هم بدنژادست و هم بدتنست

شتاب و بدی کار آهرمنست

پشیمانی جان و رنج تنست

رها کردنش بتر از کشتنست

همان کشتنش رنج و درد منست

که همتای آن گرگ شیراوژنست

دمش زهر و او دام آهرمنست

همی گفت کاین خنجر اهرنست

وگر زخم شیراوژن آهرمنست

چنان دان که او دام آهرمنست

و گر کوه آهن همان یکتنست

کسی را که بر دست و پای آهنست

نه مردم نژادست کهرمنست

اگر زین نشان رای تو رفتنست

همه کام بدگوهر آهرمنست

برین کوههٔ زین که آهنست

همان رخش گویی که آهرمنست

به بالای سروست و رویین‌تنست

به هرچیز مانندهٔ بهمنست

چنین گفت کاینجا شکار منست

که از شیر بر خاک چندین تنست

تو پاسخ چنین ده که این بدتنست

بداندیش وز تخم آهرمنست

به نزدیک من جایتان روشنست

برو آستی هم ز پیراهنست

کنون دوده را سر به سر شیونست

نه هنگامهٔ این سخن گفتنست