ز خوشیّ و خوی و خردمندیم

بهانه چه داری که نپسندیم

ثو خود دانی که ما نیکی پسندیم

دل اندر نعمت گیتی نبندیم

ما شاخ هوای تو ز دل برکندیم

مهر تو ز جان و دل برون افکندیم

چیزی که بجان دوستان نپسندیم

با جان و روان خویشتن چون بندیم

ما عاشق همت بلندیم

دل در خود و در جهان چه بندیم

آن به که یکی قلندری وار

می‌گیریم ار چه دانشمندیم

از بهر پسر به سر بیاییم

[...]

آن به که شب و روز به می پیوندیم

بر گردش روزهای چون شب خندیم

تا چند دل اندر غم عالم بندیم

پیداست که ما ز اهل عالم چندیم

هوایی معتدل‌، چون خوش نخندیم‌؟

تنوری گرم‌، نان چون در نبندیم‌؟

چون ما ز بهیش باز خندیم

شکرانه دهیم و عقد بندیم

ما که‌ز پی تو سپر فکندیم

گر عفو کنی نیازمندیم

لیک ما بندگان در این بندیم

که گرفتار عهد و سوگند‌یم

هرچه در آب آن خم افکندیم

آتش اندر خم خود آگندیم

گنه کاریم اما مستمندیم

مسلمانیم ازان ره شهر بندیم

بیا تا خوش بخسبیم و بخندیم

کلید بوسه در دریا فگندیم

هر گاه که کار وصل در هم بندیم

گردون همه آن کند که ما نپسندیم

داند که چو ما بیکدگر پیوندیم

شادان بنشینیم و برو می خندیم

گرچه از تو به بوی خرسندیم

هم به دیدارت آرزومندیم

چون تاج منی ز فرق خود افکندیم

اینک کمر خدمت تو بربندیم

بسیار گریستیم و هجران خندید

وقت است که او بگرید و ما خندیم

ما رخت وجود بر عدم بربندیم

بر هستی نیست مزور خندیم

بازی بازی طنابها بگسستیم

تا خیمهٔ صبر از فلک برکندیم

اگر دنیا نباشد، دردمندیم

وگر باشد، به مهرش پای‌بندیم

بسمو تو چون نپیوندیم

سمت و اسم بر تو چون بندیم؟

تا بدانیم و دل برو بندیم

به سخنهای عشق پیوندیم

سر بر در توأم بنگر سربلندیم

ای من سگ تو عفو کن این خود پسندیم

گر هندوی دو چشم تو برکش ز غمزه تیغ

من آن نیم که از تو برد تیغ هندیم

خوش گفت زلف با لب جانبخش تو شبی

[...]