بزرگی و شاهی و فرخندگی

توانایی و فر و زیبندگی

نیاید ز شاهان پرستندگی

نجوید کس از تاجور بندگی

مگر کو دهد بازمان زندگی

بماند بزرگی و تابندگی

چو ابر بهاران ببارندگی

همی مرگ جوید بدان زندگی

مرا مرگ بهتر از آن زندگی

که سالار باشم کنم بندگی

بپوشید نو جامهٔ بندگی

دو دیده چو ابری به بارندگی

چو بهتر شد از رنج نالندگی

دلش کرد مر عشق را بندگی

گر تو خواهی در دو عالم زندگی

بندگی کن بندگی کن بندگی

یکی نور بنیاد تابندگی

پدید آر بیداری و زندگی

ز دانش بماندند وز بندگی

به مرگی رسیدند از زندگی

روان را بود مایه زندگی

رساند به آزادی از بندگی

بمانی بدین فر و فرخندگی

که هست از تو ما را به تن زندگی

دریغ آیدت آن چنان زندگی

که در بیشه کردی بدین بندگی

اگر تو روا داری این بندگی

بمانی بدو تاج و فرخندگی

که بهتر بود مرگ از آن زندگی

کجا کهتران را کنی بندگی

به فرمان او باش در بندگی

نگهدارِ راهِ پرستندگی

ز شاهست و هر دو ورا زندگی

وز ایشان نباشد همی بندگی

چو فرمودمان او پرستندگی

یکی این چنین بنده را بندگی

نه کس بهره یابیم زین زندگی

نه آسایشی اندر این بندگی

ندیدیم شاهی به فرخندگی

چو لؤلؤ به رادی و بخشندگی