به رزم اندرون شیر پاینده‌ای

به بزم اندرون شید تابنده‌ای

دل از نور ایمان گر آگنده‌ای

ترا خامشی به که تو بنده‌ای

که این در سر او تو افگنده‌ای

چنین بیخ کین از دلش کنده‌ای

توانا و دانا و پاینده‌ای

خداوند خورشید تابنده‌ای

ز هر شهر زیبا پرستنده‌ای

پر از شرم بیداردل بنده‌ای

وگر شهریاری و فرخنده‌ای

بود بندهٔ پرهنر بنده‌ای

به بازارگان گفت تا زنده‌ای

چنان دان که شاگرد را بنده‌ای

زدست یکی بدکنش بنده‌ای

پلیدی منی فش پرستنده‌ای

که بر شهریاری زند بنده‌ای

یکی بدنژادی و افگنده‌ای

کنون پیش برترمنش بنده‌ای

سپهبد سری گرد و جوینده‌ای

بوی بنده آز تا زنده ای

پس آزاد هرگز نئی بنده ای

درود خدا باد بر بنده‌ای

که افکنده شد با هر افکنده‌ای

تو آنی که آن بنده را بنده‌ای

پرستارِ ما را پرستنده‌ای

که‌را می‌پرستی که‌را بنده‌ای؟

نظر بر کدامین ره افکنده‌ای؟

چرخ ز طوق کمرت بنده‌ای

صبح ز خورشید رخت خنده‌ای

گل نفسی دید شِکَر خنده‌ای

بر گل و شِکَّر نفس افکنده‌ای

یک درم است آنچه بدو بنده‌ای

یک نفس است آنچه بدو زنده‌ای

می‌کِشدت دیو نه افکنده‌ای

دست مده، مرده نه‌ای زنده‌ای

پیشت آید صادقی دل زنده‌ای

همچو نور آسمان رخشنده‌ای

گر شوی عاشق بمعنی زنده‌ای

پیش محبوب حقیقی بنده‌ای