دو گیسو در برافگنده کمندش

پری در زیر آن هر دو پرندش

بدان دلبر فزونتر شد پسندش

کجا با مِهر یزدان دید بندش

ز شادروان به خاک اندر فگندش

ز دستش بستد آن هندی پرندش

که را بشنود پند او نه پیچد دهر در بندش

نگردد کج کسی کاورد سوی راستی پندش

خداوند همه گیتی کناد او را خداوندش

چنان چون از پدر دید او از او بیناد فرزندش

وگر شاهی نیاراید روان و جان پیوندش

[...]

نیست با هیچ چیز پیوندش

نبود جفت‌ و مثل و مانندش

بُد گرامی بسان فرزندش

عالیه خویش کرد و پیوندش

حافظ شرع بهر پیوندش

دیدهٔ جان ندیده مانندش

شاهی که پای شاهان فرسوده شد ز بندش

آزرده حلق شیران از حلقه کمندش

شد توتیای دولت خاک در سرایش

شد گوشواره گردون نعل سم سمندش

خورشید تیره ماند با خاطر منیرش

[...]

بحمدالله که با قدر بلندش

کمالی در نیابد جز سپند‌ش

به عشقی در که شصت آمد پسندش

سخن گفتن نیامد سودمندش

پرند افشاند و از طَرْف پرندش

جهان پر شد ز قالب‌های قندش

گهی می‌سود نرگس بر پرندش

گهی می‌بست سنبل بر کمندش

ستاره پایه تخت بلندش

فلک را بوسه گه سم سمندش

آنکه مه بود از‌آن سه فرزند‌ش

نام کرده پدر زراوند‌ش

شاه از آنجا که بود دربندش

چون که دید اعتماد سوگندش

پیر چون داد یک به یک پند‌ش‌

داد با پند نیز سوگند‌ش

خیز تا برخوری ز پیوند‌ش

خوان نهاده مدار در بند‌ش

رفت و آن دل که داشت در بندش

کرد مشغول کار فرزندش

چو عشق گرم در آتش فکندش

ز آتش گرم شد خود بند بندش

یکی را گفت تا سرو بلندش

ز سر تا پای آرد در کمندش