بدو گفت موبد به یزدان پناه

چو رفتی دلت را بشوی از گناه

هر آن کز غم جان و بیم گناه

به زنهار این خانه گیرد پناه

ازو ترس و از بد بدو کن پناه

بتاب از گمان و بترس از گناه

پشیمانم از هرچه کردم گناه

ببخشای و نزد خودم ده پناه

گفتم بنالم از تو به یاران و دوستان

باشد که دست ظلم بداری ز بی‌گناه

بازم حفاظ دامن همت گرفت و گفت

زنهار تا از او به جزا و ناوری پناه

تائب ذنب را بداده پناه

پاک کرده صحایفش ز گناه

ای گناه آمرز مشتی پرگناه

هم ز تو سوی تو آوردم پناه

الناس مالم یروک اشباه

و الدهر لفظ و انت معناه

و الجود عین و انت ناظرها

و الناس باع و فیک یمناه

هین به پشت آن مکن جرم و گناه

که کنم توبه در آیم در پناه

گفت ای موسی ز من می‌جو پناه

با دهانی که نکردی تو گناه

گر آید گنهکاری اندر پناه

نه شرط است کُشتن به اوّل گناه

لطف تو دلال متاع گناه

حلم تو بنشانده غضب را پناه

باز شد آشفته‌ موسی‌ کی‌ پناه

از چه‌ کُشتی‌ بنده ای را بی‌گناه

ور نمی‌جست‌ او به‌ نام تو پناه

بُد هنوز آلوده بر لوث‌ گناه

هر دمی‌ کآرم به‌ درگاهت‌ پناه

تا مگر خواهم‌ ز تو عذر گناه

لیک‌ چون هستی‌ تو غفار و پناه

بهر ما فضل‌ و کمال است‌ این‌ گناه

توبه کرد از هر خطاء و هر گناه

بر در تواب و او دادش پناه

بر تو می جویم ز هر جهلی پناه

خاصه از جهلی که کفر است و گناه

بر تو یا رب می بریم اینک پناه

تا که با ایشان نباشیم از گناه

که نبُد در قتل او ما را گناه

کُشت او را بی نژادی بی پناه