شد چو موسی‌ ز امر حق‌ شیدای خضر

در بیابان طلب‌ جویای خضر

روز و شب‌ اندر سراغ‌ او شتافت‌

تا ورا در مجمع‌ البحرین‌ یافت‌

مجمع‌ البحرین‌ اگر دانی‌ دل است‌

واندر آن سکنای پیر کامل‌ است‌

گر تویی‌ جویای آن پیر مُدل

رو به‌ سوی مجمع‌ البحرین‌ دل

کن‌ به‌ آن شاه از زبان دل سلام

این‌ سلام خاصگان باشد نه‌ عام

داد بعد از این‌ سلام و این‌ خطاب‌

خضر راه عشق‌، موسی‌ را جواب‌

کای پیمبر حکم‌ یزدان را به‌ خلق‌

چیست‌ کارت با فقیر ای پاک دلق‌

گفت‌ مأمورم ز خلاّق جهان

خدمتت‌ را بهر اسرار نهان

گفت ‌، عقل‌ از این‌ معانی‌ قاصر است‌

تو نبی‌ّای، حکم‌ تو بر ظاهر است‌

جز که‌ گردی چون به‌ صحبت‌ یار من‌

بس‌ نمایی‌ صبر اندر کار من‌

گفت‌ تا من‌ خدمتت‌ را حاضرم

در فعال خویش‌ بینی‌ صابرم

پس‌ روان گشتند زآنجا مستقیم‌

تا کنار ساحل‌ بحری عظیم‌

هر سه‌ پس‌ رفتند در کشتی‌ درون

یوشع‌ و موسی‌ و خضر ذوفنون

شد چو کشتی‌ سوی دریا ره سپر

خضر پنهان ز اهل‌ کشتی‌ با تبر

کشتی‌ نوساز را سوراخ کرد

جان موسی‌ را به‌ خود گستاخ کرد

گفت‌ آوردی به‌ دل امری شنیع‌

گفت‌ با من‌ گفتمت‌ لن‌ تستطیع‌

گفت‌ ز اول جرم حق‌ آسان گذشت‌

جرم اول بود و شاید زآن گذشت‌

پس‌ چو از کشتی‌ به‌ ساحل‌ آمدند

با غلامی‌ در مقابل‌ آمدند

خضر خواند او را ز یاران تفاق

در کنار و کُشتش‌ از تیغ‌ حناق

باز شد آشفته‌ موسی‌ کی‌ پناه

از چه‌ کُشتی‌ بنده ای را بی‌گناه

گفت‌، گفتم‌ صبر کن‌ در کار من‌

چونکه‌ واقف‌ نیستی‌ ز اسرار من‌

گفت‌ غافل‌ بودم این‌ بر من‌ مگیر

عذرم ار عهدی شکستم‌ در پذیر

پس‌ روان گشتند زآنجا هر سه‌ یار

تا به‌ سوی قریه‌ ای شان شد گذار

اهل‌ آن قریه‌ بر ایشان وقت‌ شام

نه‌ کسی‌ ره داد نه‌ نان و طعام

بود دیواری قریب‌ قریه‌ کآن

بر فتادن بود مشرف‌ در زمان

خضر ویران کرد هم‌ اندر دمش‌

ساخت‌ باز از سنگ‌ وگِل‌ مستحکمش‌

گفت‌ موسی‌، ساختی‌ با محنتی‌

این‌ جدار کهنه‌ را بی‌اجرتی‌

اهل‌ این‌ قریه‌ ندادند آب‌ و نان

چون به‌ ما بس‌ زین‌ عمل‌ بینم‌ زیان

خضر گفتا تنگ‌ شد جای تفاق

در میان ما و تو هذا فراق