از او شادمانی و ز اویت غمی است

و ز اویت فزونی و ز اویت کمی است

ترکیب طبایع چو به کام تو دمی‌ست

رو شاد بِزی اگر چه بر تو ستمی‌ست

با اهل خرد باش که اصل تن تو

گَردی و نسیمی و غباری و دمی‌ست

شادی بطلب که حاصلِ عمر دمی است،

هر ذرّه ز خاکِ کیقبادی و جَمی است،

احوالِ جهان و اصلِ این عمر که هست،

خوابی و خیالی و فریبی و دمی است.

هرچه در آسمان و در زمی است

وآنچه در عقل و رای آدمی است

میخ زرین و مرکز زمی است

نام رویین دزش ز محکمی است

هین در دهید باده که هنگام بی غمی است

زان باده که مشرق خورشید خرمی است

تا روی چون دو پیکر در روی او کشم

زیرا که مان چو پروین وقت فراهمی است

آن پسته شکر گر او را چه کوچکی است

[...]

هر دری زین گوشوار عالمی است

هر که این راگوش دارد آدمی است

فصل بهار وصل بتان اصل خرمی است

هرکس که زین دو شاد نباشد نه آدمی است

عشق است که جمله زینت مردمی است

محروم شدن زعشق نامحرمی است

هر کاو نچشیده است دلش لذت عشق

خر باشد اگرچه صورتش آدمی است

در معرفت دیدهٔ آدمی است

که بگشوده بر آسمان و زمی است

نگه دار فرصت که عالم دمی است

دمی پیش دانا به از عالمی است

پس ازین روی جنس آدمی است

هرکه اینرا نداند از کمی است

سیر کردن در جهان خوش عالمی است

لیک آن را کش مصاحب همدمی است

بسا درد و حسرت که زیر ز می است

دل خاک پر حسرت آدمی است

به مقدار خود هریکی را غمی است

دلی نیست کو خالی از ماتمی است

بسا سرو بالا که زیر ز می است

دل خاک بر حسرت آدمی است

از نسیمت نفخه عیسی دمی است

وز دمش هردم مسیح مریمی است

بر درت هر ذره‌ای جام جمی است

مست عشقت هر نفس در عالمی است

زنده بودن به دل از محرمی است

این هنر خاصیت آدمی است

چون مه آورده رخ اندر کمی است

حلقه گشته به در محرمی است

زنده بودن به دل از محرمی است

این هنر خاصیت آدمی است