ز بس گرد چشم جهان تم گرفت

ز بس کشته پشت زمین خم گرفت

دل و جان هرکس چنان غم گرفت

که ماهی به دریاب ماتم گرفت

همه خاک میدان ز خون نم گرفت

ز زور دو پر دل زمین خم گرفت

قد سرو او چون کمان خم گرفت

زمین از سرشکش پر از نم گرفت

تنم خم گرفت و دلم غم گرفت

دو دیده بشوریده رخ نم گرفت

ز تیغش زمین سر به سر نم گرفت

ز گرد نبردش فلک خم گرفت

چو پشت کمان بر زه خم گرفت

خم چرخ گوشه فراهم گرفت

چو از باد شب پشت خور خم گرفت

رخ هور چادر فراهم گرفت

همی دسته گرزشان خم گرفت

زمین زیر پاشان ز خوی نم گرفت

ز نیرو قد هر دوان خم گرفت

ز بس خوی زمین زیرشان نم گرفت

باغ از بهار حرمت بیت الحرم گرفت

سبزه ز لاله رتبت باغ ارم گرفت

پشت بنفشه از غم پیری به خم بماند

گویی که عشق و مفلسی او را به هم گرفت

چون نقش باغ دید قلم کرد دست خویش

[...]

کمان گوشهٔ ابرویش خم گرفت

ز تندی‌ش گوینده را دم گرفت

سکندر که او مُلک عالم گرفت

پی جستن کام خود کم گرفت

چو صاحب‌رصد جای در خم گرفت

پی چرخ و دنبال انجم گرفت

منت ایزد را که عالم خسرو اعظم گرفت

جن و انسش طاعت آوردند و ملک جم گرفت

منت ایزد را که تیغ او چو تیغ صبحدم

بی زمان و هیچ اندیشه هم عالم گرفت

منت ایزد را که همچون خسرو سیارگان

[...]

جوهر معنی من عالم گرفت

تو نپنداری همین آدم گرفت

علم حال من همه عالم گرفت

بلکه تار و رشته آدم گرفت

علم معنی آمد و عالم گرفت

در حقیقت کشور آدم گرفت

نعره و فریاد من عالم گرفت

سوزش من در دل آدم گرفت

خود ندای او همه عالم گرفت

هر که نشنید این نداماتم گرفت