سوی آز منگر که او دشمنست

دلش بردهٔ جان آهرمنست

به مرزی که آنجا دژ بهمنست

همه ساله پرخاش آهرمنست

گر این دژ بر و بوم آهرمنست

جهان آفرین را به دل دشمنست

که یابم بدو چیز و بی دشمنست

نه چون خواسته جفت آهرمنست

همان کرم کز مغز آهرمنست

جهان آفریننده را دشمنست

که تا تاج شاهی مرا دشمنست

همه گرد بر گرد آهرمنست

که هر کس که بر دادگر دشمنست

نه مردم نژادست که آهرمنست

جزان هرک ما را به دل دشمنست

ز تخم جفا پیشه آهرمنست

هرآنکس که برپادشا دشمنست

روانش پرستار آهرمنست

دربرتری راه آهرمنست

که مرد پرستنده را دشمنست

همه گرد بر گرد ما دشمنست

جهانی پر از مردم ریمنست

بزرگ آنک او را بسی دشمنست

مرا دشمن و دوست بردامنست

جهان سربه سر گفتی آهرمنست

به دامن بر از آستین دشمنست

وگر مر ترا رای سوی منست

نترسم گرم عالمی دشمنست

همی گفت: امروز روز منست

نترسم گرم دشمن آهر منست

مرین ماهی خُرد را دشمنست

همه روز گردانش پیرامنست

به دل کیش ضحاک را دشمنست

به‌نزدش چه اوی و چه اهریمنست

همی گفت کین کار اهریمنست

که او آدمی را به دل،دشمنست

در آن جای پاکان یک اهریمنست

که با دوستان خدا دشمنست

گفت دنیا جمله اقطاع منست

مرد من نیست آنک دنیا دشمنست