سوی آز منگر که او دشمنست

دلش بردهٔ جان آهرمنست

به مرزی که آنجا دژ بهمنست

همه ساله پرخاش آهرمنست

گر این دژ بر و بوم آهرمنست

جهان آفرین را به دل دشمنست

همان کرم کز مغز آهرمنست

جهان آفریننده را دشمنست

که تا تاج شاهی مرا دشمنست

همه گرد بر گرد آهرمنست

که هر کس که بر دادگر دشمنست

نه مردم نژادست که آهرمنست

جزان هرک ما را به دل دشمنست

ز تخم جفا پیشه آهرمنست

هرآنکس که برپادشا دشمنست

روانش پرستار آهرمنست

دربرتری راه آهرمنست

که مرد پرستنده را دشمنست

همه گرد بر گرد ما دشمنست

جهانی پر از مردم ریمنست

بزرگ آنک او را بسی دشمنست

مرا دشمن و دوست بردامنست

جهان سربه سر گفتی آهرمنست

به دامن بر از آستین دشمنست

وگر مر ترا رای سوی منست

نترسم گرم عالمی دشمنست

همی گفت: امروز روز منست

نترسم گرم دشمن آهرمنست

مرین ماهی خُرد را دشمنست

همه روز گردانش پیرامنست

به دل کیش ضحاک را دشمنست

به‌نزدش چه اوی و چه اهریمنست

همی گفت کین کار اهریمنست

که او آدمی را به دل،دشمنست

که شاه جهان نامور بهمنست

ز پشت کیان است و شوی منست

گهی گفت کاین کار آهرمنست

که او آدمی را یکی دشمنست

به یزدان که او دیو را دشمنست

که آن خوردنی راه آهرمنست