رفتی و به یک بارگرفتی کم من

کشته شدم و نداشتی ماتم من

داغ تو بسوخت این دل پر غم من

ای داغ تو گرم سرد کردی دم من

دوش آمد و گفت: ای شب و روزت غمِ من

هرگز نشوی تا تو توئی همدمِ من

من خورشیدم تو سایهای بر سرِخاک

تا محو نگردی نشوی محرَمِ من

ولیکن گر گدا ور خسروم من

بهر نوعی که هستم ازتوام من

نمی‌دانم که را فرمان برم من

پدر را یا بترک سر کنم من

خطی دیدم چو ریحان ارم من

نهادم سر بر آن خط چون قلم من

چگویم بیش ازین ای همدم من

که نتوان گفت در نامه غم من

وگر بر سر کنی خاک از غم من

همه بادست تا گیری کم من

بمعنی مویها بشکافم من

طریق آخر خموشی یافتم من

جمالت دیدم اندر قلم من

از آن حیران شدم اندر عدم من

ای شادی آن عهد که بودت غم من

بودی شب و روز مونس و همدم من

در خاطر من نبدکه ناگاه چنین

تو کم ز منی گیری .و گیری کم من

بالا نپرم نه لک لکم من

کس را نگزم که نی سگم من

گفت ای دیرینه همدم من

واندر هر راز محرم من

به مریم گفت کای عیسی دم من

مخور غم تا نیفزاید غم من

آسمان واقف است از غم من

که سیه‌پوش شد به ماتم من

چرا تو جامه نکردی سیاه در غم من

چرا تو خاک نکردی بسر ز ماتم من

به مهمان نوت یعنی غم من

به شام هجر و زلف درهم من

آن کس که براز عشق شد محرم من

اکنون خواهم شبی شود همدم من

تا من غم او بشنوم و او غم من

من ماتم او گیرم و، او ماتم من

آوخ آوخ‌که شد پسرعم من

مایهٔ رنج و محنت و غم من

من شده شادی مجرّد او

او شده غصهٔ مجسم من

هم ز من عشرت پیاپی او

[...]

ای که هستی به رقیبان همدم

کاش یک لحظه بدی همدم من

من غم تو به همه عمر خورم

لحظه ای کاش تو خوردی غم من