خواست تا صورت خود را بنماید معشوق

خیمه در معرکه آب و گل آدم زد

ورا باشد این گنج را پای مزد

که رخشنده بادا وی از اورمزد

سلطان علم عدل به هر عالم زد

درکشور روم عالمی بر هم زد

هر دم ز قیاس عیسی مریم زد

نگذاشت که نیز هیچ کافر دم زد

قوس و حوتست خانهٔ هرمزد

جدی و دلو از زحل بجوید مزد

به خدایی که وصف بی چونش

همه اسباب عقل بر هم زد

کاف کن در مشیتش چو بگشت

صنع بی‌رنگ هر دو عالم زد

روح را قبهٔ مقدس بست

[...]

آدم علم عشق درین عالم زد

صد عالم عالمان همه برهم زد

تا در نفس خویش زمانی دم زد

در باخت بهشت و هر دو عالم کم زد

نویسنده چو بر کاغذ قلم زد

به ترتیب آن سخن‌ها را رقم زد

ز رفرف بر رف طوبی علم زد

وز آنجا بر سر سدره قدم زد

چو نتواند کسی بر جان قدم زد

به مردی بر کسی نتوان رقم زد

که چندین رنج در جانم رقم زد

که او در دوستی ما قدم زد

چو آتش گرم در راهش قدم زد

فرو کرد آب رویش تا علم زد

بآخر نور آن حضرت علم زد

محمّد محو شد آنگاه دم زد

چو رایم دراسد آمد علم زد

اسد شیر علم شد تا که دم زد

جهان چندانکه جزع از آب دم زد

ز سودا در دلش طغرای غم زد

چو صبح آتشین از کوه دم زد

رخ خورشید از آتش علم زد

چوصبح پرده در از پرده دم زد

عروس عالم غیبی علم زد

چو گل را دم فرو شد صبح دم زد

سپیدی بر سواد شب رقم زد

خطاب دوست درجانم رقم زد

نمود من دمادم در عدم زد

ز دنیا درگذشت در لاقدم زد

زمین و آسمان در عین هم زد

چو آدم در بهشت جان قدم زد

در آخر جزو را در کل رقم زد