با سینهٔ این و آن چه گویی غم خویش

از دیدهٔ این و آن چه جویی نم خویش

بر ساز تو عالمی ز بیش و کم خویش

آنگاه بزی به ناز در عالم خویش

خواهم که کنون با تو بگویم غم خویش

در پرتو نور تو بگیرم کم خویش

گر درد مرا نمی‌کنی مرهم تو

باری بکن ای پسر مرا محرم خویش

گر عقل تو کامل است کم خور غم خویش

هرکس را عالمی و تو عالم خویش

کس ماتم تو، چنانکه باید، نکند

بر خود بگری و خود بکن ماتم خویش

ای کرده شب باز پسین ماتم خویش

گِل کرده، زمین ز دیدهٔ پر نم خویش

در راحت و رنج غمگسارم تو بُدی

چون تو بشدی با که بگویم غم خویش

شمع آمد و گفت: چون گرفتم کم خویش

باری بکنم به کام دل ماتمِ خویش

ای کاش سرم میببریدی هر دم

تا بر زانو نهادمی در غمِ خویش

چو کس را می‌نبینم همدم خویش

در آنجا می فرو گویم غم خویش

فروماندی چو کوران درغم خویش

نمی‌بینی فضای عالم خویش

گرفتی از سر غفلت کم خویش

نمی‌دانی بهای یک دم خویش

گرفتی از سر غفلت کم خویش

نمیدانی بهای یک دم خویش

مرا بیدار کردی از دم خویش

مرا بنهادهٔ کل مرهم خویش

تا بکی همچون کشف در تخم خویش

محو باشی و نیابی کام خویش

ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش

خود باش به هر درد دلی محرم خویش

تنها بنشین و خود همی خور غم خویش

ور همدمت آرزو کند هم دم خویش

ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش

خودباش بهر درد دلی محرم خویش

تنها بنشین و خود همی خور غم خویش

ور همدمت آرزو کند هم دم خویش

من ز عشق تو رستم از غم خویش

ور بمیرم گرفته ام کم خویش

در درون خراب من بنگر

لمن الملک بشنو از غم خویش

زیر ابروت ماه رخسارت

[...]

نهادی در میان با او غم خویش

زدی بر نیل دلق ماتم خویش

بباید خوردنت اکنون غم خویش

نباید دادن از کف خاتم خویش

مردم از غم ، چه کنم، پیش که گویم غم خویش

همه دارند ترا ماتم و من ماتم خویش

بفکر قلعه های محکم خویش

چو افتادی گرفتی ماتم خویش

کو سوخته‌ای که سازمش همدم خویش

یا دل شده‌ای که یابمش محرم خویش

پس هر دو به کنج خلوتی بنشینیم

من ماتم خویش دارم او ماتم خویش

کو سوخته‌ای که سازمش همدم خویش

یا دل شده‌ای که یابمش محرم خویش