به شب روز ما را به بی ذمتی

سجل بر زده کامتی امتی

تو نه‌ای شاهی، که تو دون همتی

در خدای خویش کافر نعمتی

تو چنین استاده چون بی حرمتی

پشت خم ندهی و نکنی خدمتی

ای تو با اسحق داده رحمتی

وی تو داده هود را خوش نعمتی

ور چو پشه باشی از دون همتی

همچو پشه باشی از بیحرمتی

گرچه دارم بی عدد بی حرمتی

تو منه بیرون مرا از امتی

گفت هان تا در من از دون همتی

ننگری از دیدهٔ بیحرمتی

صد لشکر از عدو و ازو صرف همّتی

یک شهر پر گناه و ازو عطف رحمتی

چیست در عالم بگو یک نعمتی

که نه محرومند از وی امتی

گفت خود تو جبرئیل رحمتی

یا خدایی که ولی نعمتی‌!

گفت خود خالی نبودست امتی

از خلیفهٔ حق و صاحب‌همتی

تا ابد از ظلمتی در ظلمتی

می‌روند و نیست غوثی رحمتی

مکر کن در راه نیکو خدمتی

تا نبوت یابی اندر امتی

گماری بر احوال من همتی

صدف ریزه ام را دهی قیمتی

پای من لنگ و ره دشوار پیش

بار من سنگین و پشت ناقه ریش

ای شفیعان قیامت همتی

التفاتی التماسی رحمتی

لحن داودی و مریم عصمتی

جاه بلقیس و سلیمان حشمتی

احمدا تا شاکر این‌ نعمتی‌

مستحق‌ صد هزاران رحمتی‌

گشت هر سبطی قبیله و امتی

ز آل یعقوب آنچه بود از حکمتی

ای محمّد (ص) همچنین از رحمتی

ما فرستادیمت اندر امتی