الاکل شییٔ ما خلا اللّه باطل

و کل نعیم دون الجنه زایل

من آن توام تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل

گر جرم همه خلق کنم پاک بحل

در مملکتم چه کم شود؟ مشتی گل

هل عیشنابک فی زمانک راجع

فلقد توحش بعدک المتعلل

یصحح التوحید عن صدد

ویلحق الا حداث بالازل

ایا بجود و بآزادگی بدهر مثل

جهان بکلک تو و کف تو فکنده امل

چگونه رنجه نباشم برنج تو ؟ که مرا

ز نعمت تو بود مغز استخوان بمثل

اگر ز فکرت تو دوش خواب خوش کردم

[...]

گر خواهی ، ازین حشمت والا بمثل

بر تارک خورشید نهی پای محل

مر جاه ترا خدای ما ، عزوجل

جاوید رقم ز دست بر لوح ازل

چنین داد پاسخ بُت دل گسل

که خورشید پوشید خواهی به گل

از آن دشت تا سال صد زیر گِل

همی گرگ تن برد و کفتار دل

ز کردار آن چرخ بازوگسل

خبر یافت ضحاک و شد خیره دل

بدو گفت کز بدگمان برگسل

به اندیشه بیدار کن چشم و دل

ستاده به پیش گو شیر دل

به برگستوان اسپ جنگی چهل

به پیکار زر داده شیر دل

برون تاخت در کف ز پولاد شِل

پر از خشم شد مغز و پر کینه دل

ز دل خاست خون و ز خون خاست گل

شده گرد چون چرخی و خشت و شل

ستاره شده برج او مغز و دل

پرستار سیصد بتان چگل

سرایی دو صد ریدک دلگسل

مگو راز با زفت و بیچاره دل

مخواه آرزو تا نگردی خجل

بدو اندر آویخت آن دلگسل

چو معنی ز گفتار شیرین به دل

سپه دار و گنج آکن و غم گسل

کدیور به طبع و سپاهی به دل

پرستار تیرست و خادم چهل

طرازی دو صد ریدک دلگسل

پری روی ریدک هزار از چگل

ستاره صد و کوس زرین چهل