شبیخون بود پیشه ی بد دلان

ازین ننگ دارند جنگی یلان

سخای او گه مجلس وغای او گه جولان

موالیرا دهد نصرت معادی را دهد خذلان

چنین گفت رستم که ای جاهلان

به خود غره از بخت بی حاصلان

به پرّیدن آمد دل بددلان

به جوشیدن آمد روان یلان

بر آن کوه سی پاره سنگ کلان

به دندانه برداشتند آن یلان

خروش اندر آمد به گوش یلان

بدرّید گفتی دل بددلان

غریویدن کوس و بانگ یلان

همی هوش و دل بستد از بد دلان

زمین از گرانی و ساز یلان

بلرزید همچون دل بددلان

چو دیدند زخم درشت یلان

رمیدند ماننده ی بددلان

غو کوس و آواز گرز یلان

نهان کرده بر چهره ی بددلان

قصد کرده به خون ساده‌دلان

اینچنین ناکسان مستحلان

ساعتی ماند چون رمیده‌دلان

دیده بر هم نهاده چون خجلان

اینچنین بازی‌یی کریه و کلان

ننمایند جز به ساده‌دلان

گر آزرم خواهیم از این سگدلان

نخوانندمان عاقلان عاقلان

سر مکش از صحبت روشن‌دلان

دست مدار از کمر مقبلان

هست حقیقت نظر مقبلان

درع پناهنده روشن‌دلان

هدهد آنگه گفت کای بی‌حاصلان

عشق کی نیکو بود از بددلان

هستم اندر قرب حقّ از واصلان

خود مرا میدان تو شاه مقبلان

آنکه مال خود دهد با جاهلان

آنچنان کس کی شود از مقبلان؟

می‌دهد دل مر ترا کین بی‌دلان

بی تو گردند آخر از بی‌حاصلان