هست روشن‌تر از ضیاء هلال

کشف حال هلال و کفش بلال

آب در خواب روزیست حلال

گر بود پاک و عذب و صاف و زلال

هم جلیلست با حجاب جلال

هم دلیلست با نقاب دلال

جگر گرم او ز آب زلال

منع کردند اهل بغی و ضلال

در سخن لفظ او چو سحرِ حلال

در جهان جود او چو عذب زلال

زین سبب از برای عزّ و جلال

نه ز طبع ملول و روی ملال

اثر لطف او چو آب زُلال

خاک‌روب درش اثیر جلال

حزم او همچو خط او ز جلال

سحر او همچو مال اوست حلال

سقف بامش پر از خلل چو خلال

چوب باریک و کوژ قد چو هلال

حکما را بُوَد به خوان جلال

لقمه و سحر و نظم هر سه حلال

دولتی بین که یافت آب زلال

وانگهی خورد ازو که بود حلال

رونده در او آبهای زلال

گوارا چو می گر بود می حلال

چو شورش نبودی در آب زلال

ز سیماب کس را نبودی ملال

باز در معراج شمع ذوالجلال

می‌شنود آواز نعلین بلال

شد چو شیر مادرت اینها حلال

رو بترس آخر ز قهر ذوالجلال

بود شاهم شمع خورشید جلال

گشت از آن خورشید روشن بس هلال

نحن اقرب گفت رب ذوالجلال

تو کجا دانی که هستی در ضلال

شاه را می‌شد از آنحالت ملال

گفت ای حی قدیم ذوالجلال

زان یکی ترسیدنست از ذوالجلال

دوم آمد جستن قوت حلال

تا شود دین تو صافی چون زلال

باش دایم طالب قوت حلال