چون شور ز گل در دل بلبل افتاد

در هر رگ او هزار غلغل افتاد

از باد صبا شور ز عالم برخاست

وز گریهٔ ابر خنده بر گل افتاد

بآخر آتشی در بلبل افتاد

ز شاخ سبز پیش آن گل افتاد

مرا زان درد‌آتش در دل افتاد

ز آتش دود دیدم مشکل افتاد

یقین دانم که کارت مشکل افتاد

کزین مشکل بس آتش در دل افتاد

به گرمی بس که دلها مایل افتاد

نظر شد گرم و آتش در دل افتاد

بگفتا دیده چون دل مایل افتاد

بلای دیده لابد بر دل افتاد

سخن‌ها چون به وفقِ منزل افتاد

در افهام خلایق مشکل افتاد

ازان لمعه فروغی بر گل افتاد

ز گل شوری به جان بلبل افتاد

با محمل او مقابل افتاد

زان جا هوسیش در دل افتاد

چو جعد یار، کارش مشکل افتاد

و زان گل، خارخارش در دل افتاد

دریغا کار ما را با دل افتاد

بدل افتاد کار و مشکل افتاد

چو مجرم بود خوفش در دل افتاد

ز فکر و غصه چون خر در گل افتاد

سخن‌ها چون به وفق منزل افتاد

در افهامِ خلایق مشکل افتاد

ز عکس مهر تابی بر گل افتاد

ز خود دانست و کارش مشکل افتاد

ز عکس مهر تابی بر گل افتاد

ز خود دانست و کارش مشکل افتاد

مرا زان روز قصه مشکل افتاد

که کار من رجوعش با دل افتاد

ملامتهای خلق و خیر فایز

همه بی صرفه و بی حاصل افتاد

مرا ز آنروز قصه مشکل افتاد

که کار من رجوعش با دل افتاد

ملامتهای خلق و خیر فایز

همه بی صرفه و بی حاصل افتاد

یکی بارش نکو بر منزل افتاد

یکی راجستجو بیحاصل افتاد

چه شور است این که در آب و گِل افتاد؟

ز یک دل، عشق را صد مشکل افتاد

قرارِ یک نَفَس بر من حرام است

به من رحمی که کارم با دل افتاد