نشد از دور طارم ازرق

عرق او سُست و تازگیش خَلَق

با مرید جوان سرود و شفق

همچنان دان که مردِ عاشق و دق

جان او خوانده پیش از آمد رق

ابجد لم یزل ز تختهٔ حق

دین بدو یافت زینت و رونق

زانکه زو یافت خلق راه به حق

هم ستاننده از که از احمق

هم دهنده به که به صاحب حق

با مدیحش مدایح مطلق

زهق الباطل است و جاء الحق

اصلها ثابت اشارت حق

سوی این سرو گفتمش مطلق

بوده در راهِ دین امام به حق

که امامت ورا سزد مطلق

دین از او یافت زینت و رونق

در تبع متفق شدند فِرق

حجّت اوست واضح و واثق

نکتهٔ اوست لایح و لایق

یافته دین ز سعیشان رونق

نزد عاقل امام بوده به حق

ریخته آبِ روزگار تو حق

جامهٔ زرق خلق کرده خَلق

عقل مردان رسیده تا در حق

شده از بند نیک و بد مطلق

در رهِ عشق مرد شد صادق

ناگهان گشت بر زنی عاشق

ور نهادت مرا بُدی مطلق

به دگر کس کجا شدی ملحق‌؟

با عطارد نمانده هیچ رمق

هم بسان دویت خود مطلق

گفت روزی به جعفرِ صادق

حیله جویی ربادهی فاسق

نیست بی‌تیغ ملک را رونق

ملّت حق ز تیغ شد مطلق

بر زمانه تویی شه مطلق

مملکت را تو شهریار بحق

ای به باطل ز دیو بُرده سبق

سایهٔ باطلی نه سایهٔ حق