جان از آن در میان عزّ و بقاست

که از آن روی در امید لقاست

ابر تیره دخانِ محترق است

بر چنین نکته‌، عقل متفق است

هر چه به زیر فلکِ ازرق است

دست مراد تو برو مطلق است

از خجلت خط، رخت اگر پر عرق است

بر جملهٔ خوبان جهانت سبق است

گر از ورق گلت خطی پیدا شد

خط را ورقی باید و خط بر ورق است

خواجهٔ سنت که نور مطلق است

بل خداوند دو نور پر حق است

دایما او پادشاه مطلق است

در کمال عز خود مستغرق است

بغیر از راه او کان راه حق است

دگرها جمله مکر و هات و دق است

بغیر راه او کآن راه حق است

دگرها جمله مکروهات فسق است

طوف او مانند حج مطلق است

حج اکبر دان که گفت او حق است

او حقیقت دان اسرار حق است

نور رحمان وجه حق مطلق است

دین آل او ز حقّ مطلق است

لیک هفتاد و دو مذهب ناحق است

شافعی گفتا که قول من حق است

پیش من قول نبی خود مطلق است

تا نظر معشوق را بر عاشق است

جان عاشق عشق او را لایق است

شاها،ز تو کار ملک ودین بانسق است

دریا ز خجالت کفت در عرق است

در عهد تو رافضی و سنی با هم

کردند موافقت که بوبکر حق است

لم یلد لم یولد او را لایق است

والد و مولود را او خالق است

سنگ و آهن زین جهت که سابق است

در عمل فوقیِ این دو لایق است

هان که بویای دهانتان خالق است

کی بَرد جان غیر آن کاو صادق است؟

شاد از غم شو که غم دام لقا‌ست

اندرین ره سوی پستی ارتقا‌ست

با چنین قهری که زفت و فایق است

برد لطفش بین که بر وی سابق است

در دل معشوق جمله عاشق است

در دل عذرا همیشه وامق است