بین کلید حیله‌شان اندر بغل

بر حذر میباش از این مشتی دغل

خود منافق نیش دارد در بغل

تا زند بر رهروان نیش آن دغل

مردکی زشت‌روی و گنده‌بغل

پای تا سر همه دروغ و دغل

تو مخوانم جفت کمتر زن بغل

جفت انصافم نیم جفت دغل

آینه بیرون کشید او از بغل

خوب را آیینه باشد مشتغل

هر منافق مصحفی زیر بغل

سوی پیغامبر بیاورد از دغل

بامدادان اطلسی زد در بغل

شد به بازار و دکان آن دغل

ای هنرها گرفته بر کفِ دست

عیبها بر گرفته زیرِ بغل

تا چه خواهی خریدن ای مغرور

روزِ درماندگی به سیمِ دغل

به در جست از آشوب دزد دغل

دوان، جامهٔ پارسا در بغل

می نهد آن دگر ز نفس دغل

لقمه لقمه در آستین و بغل

در هم آویختند هر دو دغل

به تمنای دستبوس و بغل

شرم بادت، زانکه داری، ای دغل!

سنگ استنجای شیطان در بغل

شرم بادت زانکه داری ای دغل

سنگ استنجای شیطان در بغل

خصوصاً ز بازاریان دغل

که بی جنس، گیرند نقد از بغل

گفتمش: ای قمار باز دغل

ای ترا دفتر حیل به بغل!

وان دگر انباشته جیب و بغل

با زری مغشوش و با سیمی دغل

نقره اندود بنقد دغل

عنبر آمیخته بگند بغل

چون زبانت نیست با دل آشنا

لاف ایمان محض کفرست و دغل

زشت باشد پارسایی خودپرست

سبحه‌اش در دست و مینا در بغل

تا کی چون موش نمایی دغل

گربهٔ حیلت بفکن از بغل

بازکرد آغوش و بردش در بغل

صبر وی میجست از آن قوم دغل