قوم این روزگار گرچه خوشند

چون مگس شوخ چشم و دیده کشند

گردنانی که با خدای خوشند

حکم را بُختیان بارکشند

وآن خرانی که بارِ گل بکشند

شربت صرف کار دل بچشند

وان کسانی که بارِ خلق کشند

زان عمل سال و ماه شاد و گشند

شب را چه خبر که عاشقان می چه کشند

وز جام بلا چگونه می زهر چشند

ار راز نهان کنند غمشان بکشد

ور فاش کنند مردمانش بکشند

میانجی که باشد‌؟ که بس بیهشند

وگر راست خواهی‌، میانجی‌کُشند

بفرمود تا داغشان برکشند

حبش زین سبب داغ بر آتشند

سیاهان مغرب که زنگی فشند

به صفرای آن زعفران دلخوشند

رعیت ز دادت چنان دلخوش‌ند

که گر جان بخواهی به پیشت کشند

گر ز لبی شربت شیرین چشند

دست به شیرینه به رویش کشند

در ترازو هر دو را یکسان کشند

زانک آن هر دو چو جسم و جان خوشند

قسم باطل باطلان را می‌کشند

باقیان از باقیان هم سرخوشند

این همه عالم طلب‌کار خوشند

وز خوش تزویر اندر آتشند

از پی طاق و طرم خواری کشند

بر امید عز در خواری خوشند

تا عذاب آخرت اینجا کشند

گربزند و عاقل و ساحروشند

تا جهودی را ز شام اینجا کشند

که بوعظ او جهودان سرخوشند

بلک سوی عاجزان چینه کشند

بی خلاف و کینه آن مرغان خوشند

که التفات خلق سوی خود کشند

که خوشیم و از درون بس ناخوشند

کودکان گرچه که در بازی خوشند

شب کشانشان سوی خانه می‌کشند

به صورت کسانی که مردم وشند

چو صورت همان به که دم در کشند