اگر تو نوشی از تو سیر گشتم

نهال صابری در دل بکشتم

گل خوشبوی را در دل بکشتم

که با گل من همیشه در بهشتم

کنون از بخت و دل بیزار گشتم

به نام هر دو بیزاری نبشتم

نهال مهر بس باد اینکه کِشتم

چَک بیزاری از خوبان نوشتم

درازست ار بگویم سر گذشتم

که چون بود و چگونه غرقه گشتم

مداد و خون دل در هم سرشتم

پس آنگه این جفا نامه نوشتم

سزد گر خوار و انده‌خوار گشتم

که شمع دل به دست خود بکشتم

مگر مومین شد آن رویینه پشتم

مگر پشمین شد آن سنگینه مشتم

بدان دستی که این نامه نبشتم

بساط خرمی را درنوشتم

چرا چون تو برادر را بکشتم

که بشکستم به دست خویش پشتم

بنگر ای خواجه در رخ و پشتم

شد چو انگشت هر ده انگشتم

من چون تو هزار عاشق از غم کشتم

نابود بخون هیچکس انگشتم‌

من چون تو هزار عاشق از غم کشتم

نالود بخون هیچکس انگشتم‌

چو چشم‌ تیر‌گر جاسوس گشتم

به دکان کمان‌گر برگذشتم

ز بس سردی که چون یخ شد سرشتم

فسون هر دو را بر یخ نوشتم

سحرگاهان که از می مست گشتم

به مستی بر در باغی گذشتم

پروردهٔ عشق شد سرشتم

جز عشق مباد سرنوشتم

خوش زی تو که من ورق نوشتم

مِی‌ خور تو که من خراب گشتم

بس سرکش را کز سر مویی کُشتم

و آلوده نشد به خونِ کس انگشتم

وین کار عجب نگر که با جملهٔ خلق

رویارویم نشسته پُشتاپُشتم

چون پنجه سال خویشتن را کُشتم

بر عمرِ نهاد سالِ شصت انگشتم

شک نیست که شست را کمانی باید

چون شصت تمام شد کمان شد پشتم