مرا زین قصر بیرون گر بهشت است

نباید رفت اگر چه سرنبشت است

آن می که محیط‌‌بخشِ کشت است

همشیرهٔ شیرهٔ بهشت است

حجابت گر از آن حضرت بهشت است

ندارم زَهره تا گویم که زشت است

یکی دوزخ اگر پندار زشت است

دوم پندار نیکو را بهشت است

ترا مختار نامه چون بهشت است

بشرح القلب معنا چون کنشت است

قمر را دان منازل بیست و هشت است

بر افلاک بروجش جای گشت است

ای سیر تو را نانِ جُوین خوش ننماید

معشوقِ من است آنکه به نزدیکِ تو زشت است

حورانِ بهشتی را دوزخ بود اَعراف

از دوزخیان پرس که اَعراف بهشت است

گل ما را به هندی نام زشت است

و گر نه هر گلی باغ بهشت است

به رنگ سبز رحمت‌ها سرشت است

که رنگ سبز پوشان بهشت است

گهی مسجد بود گاهی کنشت است

گهی دوزخ بود گاهی بهشت است

چو دانستی که خوی خوش بهشت است

همانا خوی بد کفر است و زشت است

اگر نیکوست آن صورت بهشت است

وگر نه دوزخی باشد که زشت است

هزارش مزرعه در زیر کشت است

که زاد رفتن راه بهشت است

بلی بی روی جانان گر بهشت است

به چشم عاشق مشتاق زشت است

از نرمی دولتم به پشت است

با آن سنجاب بس درشت است

سال تو اگر چه هفت و هشت است

دل را به هوات بازگشت است

فرزند به صورت ار چه زشت است

در چشم پدر نکو سرشت است

هر آنکس را که چیزی سرنوشت است

رسد پیشش اگر خوب است و زشت است

نگویم بد به رخسارت که زشت است

نمی رنجم که اینم سرنوشت است

هر آن کس را که نیکی سرنوشت است

مدام از نیکی خود در بهشت است