منم خو کرده بر بوسش، چنان چون باز بر مسته

چنان بانگ آرم از بوسش، چنان چون بشکنی پسته

ای آنکه تو را پیشه پرستیدن مخلوق

چون خویشتنی را چه بری پیش پرسته ؟

گویی که به پیرانه سر از می بکشم دست

آن باید کز مرگ نشان یابی و دسته

بدخو جهان تو را ندهد دسته

تا تو ز دست او نشوی رسته

بستهٔ هوا مباش اگر خواهی

تا دیو مر تو را نگرد بسته

دیو از تو دست خویش کجا شوید

[...]

صفاهان بد چو اندامی شکسته

شکست از فر او گردید بسته

زِ هَشتُم چرخ «هُرمُزدِ» خُّجَسته

وزیرش بود؛ دل در مِهر بسته.

چنان چون بود شهرو دلشکسته

لب از گفتار بسته دم گسسته

به سان پیل مست از بند جسته

ز خشم پیلبانان دلش خسته

چو اندر گَرد شد دیدار بسته

برادر را برادر کرد خسته

درنگی گشته و ایمن نشسته

طناب خیمه را بر کوه بسته

ترازو را همه رشته گسسته

دو پله مانده و شاهین شکسته

زنی دیگر به زنجیری ببسته

به پیشش مرد بر زانو نشسته

یکی بر کرسی سیمین نشسته

ستوری پیش او از بند رسته

چو رامین شد به بند مهر بسته

امید اندر دل خسته شکسته

میان خاک و خاکستر نشسته

شخوده لاله و سنبل گسسته

به طفل خرد مانم دل شکسته

هم از مادر هم از دایه گسسته

به شاخ مُرد مانم نغز رسته

قضای آسمان او را شکسته

چو یک ساعت زبانش بود بسته

دل اندر بر، شکسته دم گسسته

به مهر اندر بود چون گور خسته

دل و جانش به بند مهر بسته

چو بد دل بود ویس دل شکسته

ز جان آرام و از دل خون گسسته

کجا از روی رامین شد گسسته

برو دیدار رامین گشت بسته