چو این نامه‌ افتاد در دست من

به ماه گراینده شد شست من

ز تو کند شد بی گمان شست من

تو او را رهانیدی از دست من

پژوهندهٔ حالِ سربستِ من

نهد تهمتِ نیست بر هستِ من

گر آن کام نگشاید از دست من

همان تیر دور افتد از شست من

مدتی شد تا برفت ازدست من

این زمان افتاد اندر شست من

هیچ در دستم ولی در دست من

از فراق بیخودی هم مست من

مشتری شو تا بجنبد دست من

لعل زاید معدن آبَستِ من

به اوقات دیگر دل مستِ من

عنان بستدی مطلق از دستِ من

شد زمام اختیار از دست من

مست گشتست این دل بد مست من

بسی دیو شد کشته در دست من

به ماهی گراینده شد شست من

همه بسته گشتند بر دست من

به ماهی گراینده شد شست من

اگر تو شوی کشته بر دست من

به ماهی گراینده شد شست من

عجب در عربده‌ست امروز با من ترک مست من

گریبانم به دست او و دامانش به دست من

منم پر سرو و گل باغی ز فکر قد رخسارش

که باشد تیر طعن عیب‌جویان خاربست من

به دارم سر بلندی داد آن نخل جهان آرا

[...]

نیست جز نامی ازو در دست من

زان بلندی یافت قدر پست من

از بهر شرمساری من، ترک مست من

چیزی طلب کند که نیاید ز دست من

بارست خنده بر دل کلفت پرست من

پر خون بود دهان گل از پشت دست من

مینا زبان مار شود در شکستگی

رحم است بر کسی که بود در شکست من

قمری بود ز حلقه به گوشان سرو و من

[...]

بود چون زلف شب، گیسوی شوخ می پرست من

که هرگز یک سر مویش نمی آید به دست من

من آن پیمانه ام کز کثرت موج تنک ظرفی

بود گوش حباب می بر آواز شکست من

در اقلیم بنای خلقت آن برگشته ایامم

[...]

دل که ربود از برم، ساغر می‌پرست من

گفتمش از که خواهمش، گفت ز چشم مست من

ساقی مجلس بلا، هیچ پیاله در جهان

پر نکند ز خون دل، کش ندهد به دست من

دلی داشتم رفت از دست من

کجا آید آن یار در شست من

نه بشناختم قدر والای دل

ربود از کفم طالع پست من

همه تار و پودم ز دل رسته بود

[...]

به وهم این و آن خون شد دل غفلت‌پرست من

وگرنه همچو صحرا دامن خود داشت دست من

تحیر در جنون می غلتد از نیرنگ تصویرم

ز پرواز نگاه‌کیست یارب رنگ بست من

سلامت متهم دارد به‌کمظرفی حبابم را

[...]