همه دشت زیشان سر و دست شد

ز انبوه کشته زمین گست شد

فرامرز زان صورت از دست شد

ز جام می عاشقی مست شد

به زخمی دگر با زمین پست شد

چنین چند گردنکش از دست شد

از آن باده هندو چنان مست شد

که یکباره شمشیر‌ش از دست شد

هرک شور من بدید از دست شد

گرچه بس هشیار آمد مست شد

شاه از و القصه مست مست شد

و ز بلای عشق او از دست شد

گشت بس دیوانه وازدست شد

ضعف درپیوست وغم پیوست شد

اهل راز آنست بی می مست شد

او به پیش عارفان پابست شد

نیم عقلی داشت پاک از دست شد

نیم جانی داشت مست مست شد

آن قدح چون نوش کرد از دست شد

مست بود از عشق کلی مست شد

گفت آوخ کار من از دست شد

چون کنم چون پای من درشست شد

مطلع بر نقش هر که هست شد

پیش از آن کین نفس کل پابست شد

حاصل آن زن دید آن را مست شد

زان تجلی آن ضعیف از دست شد

بلندی از آن یافت کاو پست شد

در نیستی کوفت تا هست شد

چنان از می عشق سرمست شد

که از پای افتاد و از دست شد

دلم از می عاشقی مست شد

مگر دستگیری که از دست شد

جو سام یل از لعل او مست شد

برو دیو شهوت زبردست شد

دل با خیال آن لب میگون ز دست شد

ای عاقلان کناره که دیوانه مست شد

نتوان به کنج صبر نشستن چنین که یار

برخاست باز و فتنه اهل نشست شد

از طرف باغ ناله بلبل نمی رسد

[...]

نقد دلم چو غنچه به مستی ز دست شد

دست و دلش گشاده شود هرکه مست شد

تسلیم شو که جان به طپیدن نمیبرد

صیدی که در کمند بلا پای بست شد

تا آتش جمال تو مجلس فروز گشت

[...]

ساقی چه شد که جمله جهان می پرست شد

این خود چه باده بود که ذرات مست شد

این روچه روی بود که یک جلوه چونکه کرد

عالم که نیست بود از آن جلوه هست شد

هشیار کی شود بجهان تا ابد دگر

[...]