ستی پس پشت پشت بستی بستست

پیش پشتی ستی بسی بنشستست

به خوردن روز و شب با او نشسته‌ست

ز می گه هوشیار و گاه مستست

گهی بیمار و گاهی تندرستست

چو گاهی زورمند و گاه سستست

ترا درمان و هم ریشت به دستست

چرا دست تو از چاره ببسته‌ست

با یکی مردک کناس همی گفتم دی

تو چه دانی که ز غبن تو دلم چون خستست

صنعت و حرفت ما هر دو تو می‌دانی چیست

آن چرا تیزرو و این ز چه روی آهستست

گفت از عیب خود و از هنر ما مشناس

[...]

ایندل که ببند زلف در بستست

بس جان که بتیغ خشم خود خستست

بستست نقاب مشگ بر رویت

زان ماه طلسم خویش بشکستست

دل باغم تو در آمدست از پای

[...]

بدیشان گفت امشب شاه مستست

ز مَی نیز این غلام افتاده پستست

اگرچه دردِ بی اندازه هستست

بکلی کی دهد معشوق دستست

قضا تدبیر ما بر هم شکستست

گشاد کارها بر وقت بستست

چنین دانم که امشب شاه مست است

که با لشکر به می خوردن نشسته‌ست

بباید رفت چون شب در شکستست

که پروین نیز در پستی نشستست

چو شیطان کافر است و بت پرستست

ز خمرو حرص جانش زار و مستست

سما حیران ما گردان و مستست

نمود ماست و اندر نیست هستست

ز عین معرفت عطّار مستست

حقیقت نیست شد در جمهل هستست

چو شه دربارگاه دل نشستست

بروی غیر او خود در ببستست

چو یوسف با تو در پرده نشستست

وجود تو ترا از دور خستست

از این پرده که در گرد تو بستست

بسی ذرّات اینجا از تو مستست

حقیقت عین جانان بت پرستست

ز عشق بت عیان در بُت نشستست

توئی بت او حقیقت بُت پرستست

چو امروز اودرون خویش مستست

بخدایی که قمّۀ گردون

زیر بار جلال او پستست

عیسیی مضمرست در هر باد

که ز درگاه امر او جستست

بر بساط کمال لم یزلش

[...]