بی‌دعا و تضرّع و زاری

یک دو رکعت بغفله بگزاری

سنّت مصطفی چو بگزاری

کافر و گبر را نیازاری

اگر بادی برو جست از نزاری

برون آمد ازو صد بانگ و زاری

نبودی در رگش خون از نزاری

ولیکن جوی خون راندی بزاری

تنی چون شوشهٔ زر از نزاری

فرو مانده بصد سختی و زاری

چنان گشت آن سمنبر از نزاری

که بروی خون گرستندی بزاری

اول بگهٔ قلم گزاری

کرد از سر خستگی و زاری

ز دروازه برون باشد مزاری

ز لطف ساکنانش مرغزاری

اگر تو در غم یاری شبی به روز آری

به هیچ باب دل عاشقان نیازاری

بیک سرزنده شد روشن هزاری

چو آن شمعی که سوزد بر مزاری

ندیدم در چمن هرچند گردیدم سر خاری

کزو در سینه مجروح بلبل نیست آزاری

نه بزم‌آرای را بینم، نه صاحب باغ را دانم

شرابی نوشم از جامی، گلی چینم ز گلزاری

چنان زارم که از فرط نزاری

نه از من ناله می آید نه زاری

به کوی فایز ار آید دهد جان

نوای مرغ زار از مرغزاری

چنان زارم که از فرط نزاری

نه از من ناله می آید نه زاری

به گوش فایز ار آید دهد جان

نوای مرغ زار از مرغزاری

لیلی ببین چو مجنون دارد فغان و زاری

هر تار او هزاری