که از شاه و دستور وز لشکری

ازین‌گونه نشیند کس داوری

جهان پر شگفتست چون بنگری

ندارد کسی آلت داوری

خوری گر بپوشی و گر گستری

سزد گر به دیگر سخن ننگری

همی باژ خواهد ز هر مهتری

ز هر نامداری و هر کشوری

چنان بد ز مستی که هر مهتری

برفتند بر سر ز زر افسری

اگر با سواران شوم مهتری

فرستد پسم نیز با لشکری

به گشتاسپ ده زین جهان کشوری

بنه بر سرش نامدار افسری

چو آگاهی آمد به هر مهتری

بهر نامداری و کنداوری

نوشتند نامه به‌هر کشوری

سکوبا و بطریق و هر مهتری

جهانجوی با گبر کنداوری

یکی افسری بر سرش قیصری

نوشتند نامه به هر مهتری

کجا داشتی تخت گر افسری

ازان آگهی شد به هر کشوری

به هر پادشاهی و هر مهتری

یکی جادو آمد به دین آوری

به ایران به دعوی پیغمبری

نشست او به ایران به پیغمبری

به کاری چنان یافه و سرسری

که نپسندد او را به دین‌آوری

سر اندر نیارد به فرمانبری

فرستاد زندی به هر کشوری

به هر نامداری و هر مهتری

ور ایدونک نایم به فرمانبری

برون کرده باشم سر از کهتری

به زاولستان شد به پیغمبری

که نفرین کند بر بت آزری

ببردند نامه به هر کشوری

کجا بود در پادشاهی سری

همانا کز ایران یکی لشکری

سوی ما بیامد به پیغمبری