به پیکر دز چو سنگین مجمری بود

نگه کن تا چه نیکو پیکری بود

چون خاک باش در همه احوال بردبار

تا چون هوات بر همه کس قادری بود

چون آب نفع خویش به هر کس همی رسان

تا همچو آتشت ز جهان برتری بود

نزار وزرد و خشک و لاغری بود

تو گوئی مردهٔ بر بستری بود

بخود از پیشه او راگازری بود

همیشه کارِاو خود دلبری بود

لب لعلش که جام گوهری بود

شرابش از زلال کوثری بود

مرادر پرده از شه گوهری بود

درخت قیصری را نوبری بود

بآخر چون نماز دیگری بود

نه شاه آمد نه خوابش را سری بود

بفرمانش همه دیو و پری بود

مر او را از بهشت انگشتری بود

اول نظر ار چه سرسری بود

سرمایه و اصل دلبری بود

اول نظر ار چه سرسری بود

سرمایه و اصل دلبری بود

گر عشق وبال و کافری بود

آخر نه به روی آن پری بود

گر عشق وبال و کافری بود

آخر نه به روی آن پری بود

یا رب شب دوشین چه مبارک سحری بود

کاو را به سر کشته هجران گذری بود

آن دوست که ما را به ارادت نظری هست

با او مگر او را به عنایت نظری بود

من بعد حکایت نکنم تلخی هجران

[...]

چون در پسر مُوافِقی و دلبری بوَد

اندیشه نیست، گر پدر از وی بَری بوَد

او گوهر است‌، گو صدفش در جهان مباش

دُرِّ یتیم را همه‌کس مشتری بوَد

آن یار کز او خانهٔ ما جایِ پَری بود

سر تا قدمش چون پَری از عیب بَری بود

دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش

بیچاره ندانست که یارش سفری بود

تنها نه ز رازِ دلِ من پرده برافتاد

[...]

چون حسن دلاویز تو در جلوه گری بود

کار دل بیچاره من پرده دری بود

در دور رخت یک دل هشیار ندیدیم

این شیوه ز خاصیت دور قمری بود

ای جان جهان، نسبت یاد تو بجانم

[...]

به ملک مصر زیبا دختری بود

که نسل عادیان را سروری بود

برافشاندند هر جا گوهری بود

به میدان گوی شد هر جا سری بود

مگر چشمش به صنعت سامری بود

که از رخسار خود در زرگری بود

پریشان روزگاری ابتری بود

اگر چه بود از مریم، خری بود