مرا گوید به آتش بر گذر کن

جهان را از تن پاکت خبر کن

ای دل ترا بگفتم کز عاشقی حذر کن

بگذار نیکوان را وز مهرشان گذر کن

چون روی خوب بینی دیده فراز هم نه

چون تیر عشق بارد شرم و خرد سپر کن

فرمان من نبردی فرجام خود نجستی

[...]

ای باد به کوی او گذر کن

معشوق مرا ز من خبر کن

با دلبر من بگو که جانا

در عاشق خود یکی نظر کن

چوبی که ز هجر تو بود خشک

[...]

غلاما خیز و ساقی را خبر کن

که جیش شب گذشت و باده در کن

چو مستان خفته انداز بادهٔ شام

صبوحی لعلشان صبح و سحر کن

به باغ صبح در هنگام نوروز

[...]

غریب و عاشقم بر من نظر کن

به نزد عاشقان یک شب گذر کن

ببین آن روی زرد و چشم گریان

ز بد عهدی دل خود را خبر کن

ترا رخصت که داد ای مهر پرور

[...]

عزم خشکی بر اسب و بر خر کن

چون به دریا رسی قدم سر کن

کعبه را از بتان مطهّر کن

شمع توحید را منوّر کن

قصد هندوستان کافر کن

گل این بام و بوم ششدر کن

مگو شکر، حکایت مختصر کن

چو گفتی سوی خوزستان گذر کن

اگر خواهی حسابم را دگر کن

ره نزدیک را نزدیک‌تر کن

فرقم ز گلاب اشک تر کن

عطرم ز شمامهٔ جگر کن

ای باد سپیده دم سفر کن

یک چند رفیقی قمر کن

با نغمت زهره همنفس باش

درصورت مشتری نظر کن

از خاک بهشت بوی بردار

[...]

گر مرد نام و ننگی از کوی ما گذر کن

ما ننگ خاص و عامیم از ننگ ما حذر کن

سرگشتگان عشقیم نه دل نه دین نه دنیا

گر راه بین راهی در حال ما نظر کن

تا کی نهفته داری در زیر دلق زنار

[...]

ازین تاریکدان خیز و گذر کن

بدار الملک ربّانی سفر کن

الا ای باد شبگیری گذر کن

ز من آن ترک یغما را خبر کن

ز جُرم و ناکسی من گذر کن

به فضلت در من ناکس نظر کن

ز کوه قاف جسمانی گذر کن

به دار‌الملک روحانی سفر کن

بمیر از لذت و ترک شکر کن

چو سیمرغ از همه عالم گذر کن

که ای مهتر ازین زندان گذر کن

بدارالملک روحانی سفر کن

ترا دشمن تویی از خودحذر کن

اگر خاکیست در کان تو زر کن