به من ای پسر گفت دل نرم کن

گذشته مکن یاد و دل گرم کن

یا بنه این سروری دیگر مکن

یا ز سربازی بنه در سرمکن

دل عطار را بیت الحرم کن

بتشریف حضورش محترم کن

رحم بر عیسی کن و بر خر مکن

طبع را بر عقل خود سرور مکن

مُصحف و سالوس او باور مکن

خویش با او هم‌سِر و هم‌سَر مکن

ای دیده، بیش در رخ جانان نظر مکن

ور می کنی بر آن بت بیدادگر مکن

ای دل، نماند طاقت آنم که بشنوم

با من همه بکن، سخن آن پسر مکن

می رفت و من به خاک نهاده سر عزیز

[...]

بگفتا تو دانی دلش نرم کن

به پیغام جانش پر آزرم کن

از خود برون نرفته هوای سفر مکن

این راه را به پای زمین گیر سر مکن

ای دل روشن حجاب از طارم اخضر مکن

آفتاب خویش را مغلوب نیلوفر مکن

زیر گردون باش چندانی که جسمت جان شود

گندمت چون آرد شد در آسیا لنگر مکن

حق نمایی کار هر آیینه بی زنگ نیست

[...]

از خود برون نرفته هوای سفر مکن

این راه را به پای زمین گیر سر مکن

در قلزمی که ابر کرم موج می زند

اندیشه چون حباب ز دامان تر مکن

گوهر چه صرفه می برد از روی سخت سنگ؟

[...]

غیرت کن و ز آه برافروز شمع خویش

دریوزه فروغ ز شمس و قمر مکن

خواهی که چون شکوفه ازین باغ برخوری

با خاک ره مضایقه سیم و زر مکن

پای حنا گرفته به جایی نمی رسد

[...]

تا نخندد بر تو صد گوهرشناس

ای خزف، همچشمی گوهر مکن

بی غلط، حرفی نیاید بر لبم

آنچه از من بشنوی، باور مکن

که از جام وحدت دلم گرم کن

وزین آتش این آهنم نرم کن

از خودآرایی به‌جنس جاودان لنگر مکن

آبرو را سنگسار صنعت‌ گوهر مکن

خار جوهر زحمت‌گلبرک تمثالت مباد

پردهٔ چشم تر آیینه را بستر مکن

تا توان درکسوت همواری آیینه زیست

[...]

ای به عشرت متهم سامان درد سر مکن

صاف و دردی نیست اینجا وهم در ساغر مکن

شمع این محفل وبال گردن خویش است و بس

تا بود ممکن ز جیب خامشی سر بر مکن

زندگی مفتست اگر بی‌فکر مردن بگذرد

[...]

پیش هر کس شکوه از گردون دون پرور مکن

دفتر جمع دل غمدیده را ابتر مکن

عمرها شد ای خضر منت ز حیوان می کشی

لب تر از آب بقا تا زنده ای دیگر مکن

در پی دنیا که آخر خشک لب خواهی گذشت

[...]

تاکنون کردی گنه دیگر مکن

تیره کردی آب، افزون تر مکن

گر بنالم ناله ام باور مکن

این جفا بر جان من کمتر مکن

هان چه گویی این زمان آزرم کن

آفتاب و شمع چبود شرم کن

نمی گویم از مردم آزرم کن

ز روی رسول خدا شرم کن