بوده با ذات عشق پروردش

همره و هم مزاج و هم دردش

هر دل که غم تو داغ کردش

خون جگر آمد آب‌ کردش

چون کوشم با غمت که گردون

کوشید و نبود هم نبردش

در درد فراق تو دل من

[...]

بسا دیبا که یابی سرخ و زردش

کبود و ازرق آید در نوردش

دگر آهو که خاشاک است خوردش

به جای مشک خاشاک است گِردش

چو نامه ختم شد صاحب نوردش

به عنوان محمد ختم کردش

هر دد که بدید سجده کردش

روزی‌دهِ خویشتن شمردش

دستاس فلک شکست خردش

چون خرد شکست باز بردش

سو به سو می‌فکند و می‌بردش

کرد یکباره خسته و خرد‌ش

چون هیچ کسی ندیدهام در خوردش

پیوسته نشستهام دلی پر دردش

ناگاه چو برق بگذرد بر درِ من

چندان بناستد که ببینم گردش

چو تیره گشت چشم و روی زردش

بدرد آمد دل خلقی ز دردش

بزرگی امتحانی کرد خردش

بخاک عمر خیّام بردش

زمین پر گرد گشت از آة سردش

فلک پر درد شد از سوز دردش

چو شد بسیار سوز و آه سردش

به درد آمد دل خسرو ز دردش

وگر خورشید دیدی سوز و دردش

ز زاری خرقه گشتی شعر زردش

بگفت این و به‌گرمی کرد سرد‌ش

کزان گفتار گل دل درد کردش

دل خسرو بدرد آمد ز دردش

برامد همچو زر از روی زردش

چو در خاکش نهادند آب بردش

بزرگی رفت و خاکی کرد خردش

ذم هر آفلی بود وردش

نور وجه خدا پرد گردش

کسی کافتد دل شیران ز گردش

نشاید سهل گیری در نبردش

کاغذ چو تمام شد، نوردش

از خون دو دیده مهر کردش