ز ضحاک تازی گهر داشتی

به کابل همه بوم و برداشتی

مر او را به جای پدر داشتی

بران نامدارانش سر داشتی

سیاوش مرا چون پدر داشتی

به پیش بدیها سپر داشتی

سیاووش را چون پسر داشتی

بر او رنج و مهر پدر داشتی

بر آتش‌گهی کو گذر داشتی

بنا کندی آن گنج برداشتی

به هر جا که لشگر گذر داشتی

به خروار‌ها نافه برداشتی

به درگاه او هر که سر داشتی

اگر خر بدی زینِ زر داشتی

شب برفتی دل ز خود برداشتی

جملهٔ شب پاس لشگر داشتی

بیست روز آن حالتش برداشتی

حالت او حال دیگر داشتی

این چه چتر است این که بر ملک ابد برداشتی

یادآوردی جهان را ز آنک در سر داشتی

زلف کفر و روی ایمان را چرا درساختی

ز آنک قصد مؤمن و ترسا و کافر داشتی

جان همی‌تابید از نور جلالت موج موج

[...]

از آسایش آنگه خبر داشتی

که در روی ایشان نظر داشتی

گر از آتش من خبر داشتی

چه پروای عیب و هنر داشتی

یاد ایامی که دروی صاحب صاحبقران

گاهگاهی التفاتی سوی چاکر داشتی

حاتم ثانی جلال ملک و دین کان کرم

آنکه هر روزم ز روز رفته بهتر داشتی

گر هزاران غم رسیدی بر دل ابن یمین

[...]

دویدی و آئینه برداشتی

سوی دشمن کینه‌ور داشتی

کاش یارم از ستم دایم مکدر داشتی

یا دلم تاب فراق آن ستمگر داشتی

کاشکی هرگز از آن گل نامدی بوی وفا

یا چو رفتی مرغ دل فریاد کمتر داشتی

کاشکی زان پیش کان شمع از کنار من رود

[...]

دوش با ما سرگران بودی چه در سر داشتی؟

باده می خوردی و خون ما به ساغر داشتی

سبزه باغ و بهار ما زبان شکر بود

بر مسلمانان اگر رحمی تو کافر داشتی

نیست امروز این گرانی پله ناز ترا

[...]

هر آن نغمه کو در نظر داشتی

همه مرغ آن نغمه برداشتی

به هر نوظهوری نظر داشتی

به هر تازه چرخی گذر داشتی

چرا ز آشتی دست برداشتی

چو بایستیت باز کرد آشتی