ازین ننگ تا جاودان بر درت

بخندد همی لشکر و کشورت

بدو گفت خسرو که بد اخترت

نوشته مبادا جزین بر سرت

سخنها که پرسیدم از دخترت

چنان دان که او تازه کرد افسرت

نگویی هم اکنون ببرم سرت

همان را که او باشد از گوهرت

وگرنه هم اکنون ببرم سرت

نمانم کسی زنده از گوهرت

چو پیروز گردم بیایم برت

درفشان کنم لشکر و کشورت

دگر آنک گفتی تو از دخترت

هم از گنج وز لشکر و کشورت

جز از من هرآنکس که آید برت

نباید که بیند سر و مغفرت

چو بیند بر و بازوی و مغفرت

خدنگی بباید گشاد از برت

وگرنه بفرمودمی تا سرت

بداندیش کردی جدا از برت

چو آن بازیابم بیایم برت

رسانم به زودی سوی لشکرت

ز بالا به خاک اندر آید سرت

بسوزد دل مهربان مادرت

ببندم در کینه بر کشورت

بجوشن نپوشید باید برت

نگر تا ز کردار بدگوهرت

چه آرد جهان‌آفرین بر سرت

به پیش زمانه چه تازی سرت

بس ایمن شدستی بدین خنجرت

به توران زمین زادی از مادرت

همانجا بد آرام و آبشخورت

ازین پس دهد بوسه ماه افسرت

هم از گوهر من بود گوهرت

سپهر ار کند خویشتن مغفرت

همو نرهد از تیغ من هم سرت

اگر هست چرخ روان یاورت

فرشته همه آسمان از برت

فرستادمش تا بود یاورت

گه جنگ تنها بس او لشکرت