چو بشنید این سخن موبد دگر بار

فزون از غم دلش را بار بر بار

جهان پیمانه را ماند به عینه

که چون پر شد تهی گردد به هر بار

کنون از مرگ صدر الدین تهی گشت

نپندارم که پر گردد دگر بار

کنونم می‌جهد چشم گهربار

چه خواهم دید! بسم‌الله دگر بار

سوی شهر مداین شد دگر بار

شِکر با او به دامن‌ها شِکربار

جوان شد گل‌بُن دولت دیگر بار

ز تلخی رست شیرینِ شِکربار

ز شیرین مهر بردارم دگر بار

شکر‌نامی به چنگ آرم شکربار

نمیآورد گل طاقت دگربار

بشورید ای خوشا شور شکر بار

بیامد دایه پیش گل دگر بار

دو چشمش گشته از غصه گهربار

ببارید اشک از چشم گهربار

ببوسیدش لب لعل شکر بار

چو جامی نوش کردی آن شکربار

ز خون چشم پر کردی دگر بار

خطی بر خونم آوردی دگر بار

منم سر بر خطت چشمی گهر بار

گهی غوّاص باشی گه گهربار

گهی زهر آوری گاهی شکربار

حقیقت می فنا خواهم دگر بار

که گنج ما شده اینجا گهربار

چو گردد ابر دولت بر تو در بار

فروتن باش همچون شاخ پر بار

ای دُرج ثمین تو گهربار

لعل شکرین تو شکر بار

باغی ست رخت ز بس لطافت

آورده بنفشه های پر بار

از دل ننشست جوش عشقت

[...]

وداع از شخص دریا شد دگر بار

علم زد بر هوا ابر گهر بار