رباط کهنهٔ دنیا برانداخت

جهانداری بدرویشی درانداخت

بگردید و زرخ برقع برانداخت

بعالم آستین پر زر انداخت

چو حسنا برقع از گنجی برانداخت

به بوسه شاه شش پنجی درانداخت

عیان شد یار و کل برقع برانداخت

همه آفاق را غلغل درانداخت

مرا عشق تو عقل اینجا برانداخت

حقیقت آب را بر آذر انداخت

هر نیر که بر سینه ام آن فتنه گر انداخت

دل شهل گرفت آن همه چون بر سپر انداخت

دلخته نشد عاشق از آن نیر و نیازرد

دلخته از آن شد که به روز دگر انداخت

زآن نیر که انداخت کسی دور به دعوی

[...]

ز دست خود روانی خنجر انداخت

به قصد صلح طرح دیگر انداخت

هر کس سخنی دگر درانداخت

پرده ز ضمیر خود برانداخت

ز بهر خواب راحت بستر انداخت

بچشم دل نظر بر دلبر انداخت

شنید و برقع و معجر برانداخت

به رویش دیده برکرد و سرانداخت

ماهی که ز پرتو به جهان شور درانداخت

پیش رخت از هاله مکرر سپر انداخت

با گوشه دل غنچه صفت ساخته بودم

بوی تو مرا همچو صبا دربدر انداخت

در دیده صاحب نظران موی زیادم

[...]

مجنون مرا شور تو بی پا و سر انداخت

کوه غم عشق تو مرا از کمر انداخت

مشکل که به کویت رسد این رنگ پریده

سیمرغ درین راه خطرناک، پرانداخت

تا چشم سیه مست تو عاشق کشی آموخت

[...]

روی تو چو از پیش نظر پرده برانداخت

آتشکدهٔ مهر به دور قمر انداخت

بی روی تو هر قطرهٔ اشکی که برون شد

از دل همه را دیدهٔ من از نظر انداخت

در عین سخن خندهٔ آن لب نه ز عقل است

[...]

خاتون قیامت چو به ایشان نظر انداخت

از دیده ز مهجوری یاران گهر انداخت

نزد پدر از شوق کسا پرده برانداخت

وز فرط تضرع بدل وی شرر انداخت