به رامش بباش و به شادی خرام

می و جام با من چرا شد حرام

سپهدار از آن گفتها گشت رام

که پیغام بد با نوید و خرام

سپهدارَش ز پنجُم چرخ «بَهْرام»؛

که تا اَیّامْ را پیش او کُنَد رام.

به راه افتاد رامین با دلارام

به روی دوست راهش خوش بُد و رام

خدایا داد من بستانی از رام

کنی او را چو من بی صبر و آرام

همه چیزی گرفته جای و آرام

ابی آرام مانده خسته‌دل رام

چو ویسه داد یکسر پاسخ رام

به مهر اندر نشد سنگین دلش رام

چو آگه گشت ویس از رفتن رام

برفت از جان او یکباره آرام

به اورمزد و مه تیر ای امید کرام

نبید خوردن بر خویشتن مدار حرام

اگرچه داری امروز روزه فردا باز

نماز کرده ز مزگت بکاخ بنده خرام

برسم و شیوه بهرام جام می بستان

[...]

تیغ بیرون کن از کف بهرام

تندی او به تیغ او کن رام

ای جهان را به بخشش و اکرام

خلفِ صدق و یادگارِ گرام

ز بیم تیغ ره‌داران بهرام

ز ره رفتن نبودش یک‌دم آرام

همه تندی مکن، لختی بیآرام

رها کن توسنی‌، چون من شدم رام

فتوی آن شد که شیر‌دل بهرام

سوی شیران کند نخست خرام

شاه عالم تویی به ما بخرام

پادشاهی نیاید از بهرام

گفت موسی عفو کردم ای کرام

گشت بر دوزخ تن و جانتان حرام

از رضا که هست رام آن کرام

جُستن دفع قضاشان شد حرام

لیک با این جمله بالاتر خرام

چونک ارض الله واسع بود و رام

بدو گفت سالار بیت‌الحرام

که ای حامل وحی برتر خرام

چرا مفتیان می کنندش حرام

سخن راست بشو زپس احترام