جامه بر عورتان پسندیدست

جامهٔ دیبه آفت دیدست

صحبت عامه هرکرا دیدست

سخت زشت است و ناپسندیدست

آن چهره که هرکه وصف او بشنیدست

بر چهرهٔ آفتاب و مه خندیدست

ماه نو عید دیده‌ام دوش بدو

بر ماه تمام کس مه نو دیدست

هرآنچ آن کهنه می‌گردد قدیدست

که لذت از جهان قسم جدیدست

از این شیوه سخن هرگز که دیدست

حقیقت چون تو هرگز کس ندیدست

ره توحید حیدر کل بدیدست

اگر دیدی تو هم زان دید دیدست

نه پنهان و کس اینجاگه ندیدست

که ذرّات جهان کلّی پدیدست

در این خورشید کو را دید دیدست

نمود آن کسی اینجاندیدست

کسی کاینجایگه این ره ندیدست

میان جمله مردان ناپدیدست

یکی میبینم اینجا هرچه دیدست

یکی محوست کلّی ناپدیدست

خدا شد هر که او دیدار دیدست

عجب گر بود اینجا او پدیدست

یکی آیینهٔ پر نور دیدست

از آن پنهان کلّی زو پدیدست

کسی اینجا از آن حضرت ندیدست

همه جانها در اینجا ناپدیدست

خبرداری که عیسی جمله دیدست

ابا تو گفته و سر ناپدیدست

چنان کابلیس اینجا دوست دیدست

حقیقت همچو او دیگر که دیدست

زهی عطّار کاینجا کس ندیدست

که مر عطّار را کلی بدیدست

معائینه مرا اودید دیدست

بجز خود در جهان او کس ندیدست

که دیدست او حقیقت ذات دیدست

از آن دیدست نامش دید دیدست

ترا چشم یقین ازدید دیدست

کز آن اسرار جزو و کل بدیدست

گمان عشق تو منصور دیدست

کنون اندر کمالت ناپدیدست